Afzien!

"Trix, denk erom: het wordt echt afzien, thuis". Dat waren zo ongeveer de afscheidswoorden van het AvL. Ach, ik nam het met een korrel zout. Ik ging naar huis, en daar verlangde ik hevig naar! Nu ging ik opbouwen, beter worden, bijkomen! Lekker knuffelen met m'n kinderen en genieten in m'n eigen bed! Ach lieve mensen, ik ben nu 5 dagen verder en... het AvL heeft gelijk.
M'n lijf schreeuwt om rust en om slaap, maar dit wordt gedwarsboomd door m'n stoma. 's Nachts gaat om de 2,5 uur de wekker en katheteriseer ik. De ene keer ben ik te laat en stroomt m'n buik over, de andere keer ben ik te vroeg en komt er minder dan 200 ml uit m'n pouch. Grote teleurstelling in beide gevallen. Immers, ik moet die pouch maximaal belasten om 'm uit te kunnen rekken. Gisteren beleefde ik m'n eerste moment van euforie: na 3 uur 'plaste' ik 250 ml! Kijk, dat moeten we hebben, dit zorgt ervoor dat de pouch groter wordt zodat ik ooit weer een normaal leven kan leiden.
Een normaal leven leiden... Wat staat dat nu verrekte ver van me af! Ga ik dit ooit onder de knie krijgen? Voel ik me ooit weer uitgerust? Het staat allemaal mijlenver van me af. Ik kan jullie eerlijk bekennen: ik heb al heel wat huilbuien gehad de afgelopen dagen. "Waarom ik?!", snik ik dan uit, of "Ik heb er geen zin meer in! Ik wil niet meer!". Maar natuurlijk weet ik daarna: naar het waarom moet ik niet vragen, en vervolgens spreek ik mezelf toe zoals mijn moeder dat zou doen: "Je hebt geen zin? Dan máák je maar zin!".