De eerste dag

Er is geluid. Iemand zegt: ´Zie je! Daar ben je weer!´ Over wie gaat dat? Waar ben ik? Ik probeer m´n ogen open te doen. Door een klein kiertje zie ik wat licht. Daarna is het weer donker. Wel worden de geluiden duidelijker. Bekende stemmen! Wacht even, hoor ik nou Anna? En Karel? Seppie? Ineens weet ik het. De operatie is achter de rug. Maar waar is m´n lijf! Is dat eraf gezaagd? Ik voel niks! M´n armen, buik, benen, borst, het lijkt alsof ze er niet zijn. Wel voel ik m´n hart kloppen en ik kan adem halen. En horen kan ik. En denken. En dat allemaal in het donker. Ik leef aan de binnenkant van m´n lijf.
Daarbuiten gebeurt van alles. Ik hoor een fototoestel flitsen, Anna natuurlijk. Verder is het gezellig. Er wordt gepraat en gelachen. Kruipt daar iemand onder m´n bed? Wat heerlijk, als de familie Groot ergens binnenkomt is de ontregeling daar. Even later word ik omhoog gesjord en moet ik een slang inslikken. De anaesthesist moedigt me aan door te zeggen dat ik aan een goed glas Chablis moet denken. M´n reputatie is me alweer vooruit gesneld. Kon ik maar iets zeggen, of lachen! Maar ik zak alweer weg.
Telkens verschijnen in het zwart stemmen aan m´n bed. Verpleegsters en verplegers die tegen me praten. ´Goedenacht, ik ben Jan. Ik ga even bloed afnemen´. Of `Hallo, ik ben Els van de avonddienst´. Er wordt wat gekraakt met plastic zakjes en het geluid is weer weg. En er gaan veel piepjes en alarmen af. Dan komen er weer voetstappen, wordt er iets tegen me gezegd en gerommeld aan m´n bed. Voor je rust moet je niet op de Intensive Care liggen. Dan: ´Mevrouw, u heeft te weinig zuurstof in het bloed, we gaan u extra zuurstof toedienen´. Er wordt een slang in m´n neus geduwd. Dat maakt me ongerust. Dit gaat niet goed. Ik spreek mezelf streng toe. ´Trix, denk erom, je blijft het wel doen, hè?! Ademen, je moet beter en dieper ademen. Potverdorie, de fysiotherapeut heeft je nog zo gewaarschuwd! Opschieten nou!´