Schelden

Laatst liep ik langs de slaapkamer van Charles.
´Mam? Kom eens kijken?´. Ik stap binnen. Charles zit aan z´n computer. Een hyves-pagina is zichtbaar. ´Als je belooft dat je niks doet en je nergens mee bemoeit, wil ik je wat laten zien´, zegt hij. Ik krijg meteen een ongemakkelijk gevoel. `Charles`, waarschuw ik, `als er iets ergs met jou is, beloof ik nog niks
hoor!´.
Hij opent een pagina van een klasgenoot van hem. 'Kijk, dit is een heel aardige jongen', zegt Charles, 'maar het is een echte emo'. ´Een emo?´ vraag ik. ´Ja, een emo. Dat is iemand die, nou ja... een beetje emotioneel is enzo. En hij is homo. Of bi'. Ik voel nu al dat die jongen het zwaar heeft. En inderdaad, Charles laat me de hyvespagina van de knul zijn. Verschrikkelijke scheldkannonades heeft hij tussen de krabbels staan. Van volslagen vreemden! Een meisje blijft elke keer zeggen dat ze ´m wil snijden, en de een of andere anonieme mafkees heeft alleen maar kankerscheldwoorden. Het is een kankerhomo, een kankertyfusgek, z´n moeder is een kankerhoer. Met stijgende verontwaardiging lees ik samen met Charles alle haatkrabbels. Langzamerhand wordt de teneur dreigender. Alle vrienden van emo gaan zich ermee bemoeien, en ook anoniempje krijgt hulp van nog meer anoniemen. Nu willen ze bloed zien en afspraken maken om te vechten. M´n hart klopt in m´n keel en het zweet staat in m´n handen. Zoveel agressie, ik vind het angstaanjagend! `Charles!´, roep ik uit, `Emo moet die hyvesadressen onmiddellijk blokkeren!´. Charles blijft kalm en draait zich naar me toe. Hij had deze reactie van mij wel verwacht. Rustig zegt hij:´Mam, kalmeer. Ik zal het morgen tegen ´m zeggen, maar hij moet het zelf weten hoor!´ De volgende dag hoor ik dat de emo er geen minuut van wakker ligt en het zelfs wel geinig en opwindend vindt. Hij is dus ook niet van plan om de anoniemen te blokkeren.
Tjonge.
Vorige week overleed Richelle van 16 jaar aan kanker. Tijdens haar ziekte stoorde ze zich zó aan het gescheld met kanker, dat ze een grote landelijke campagne gestart is onder de naam ´Kanker verziekt je taal´.
Er is nog veel werk te doen.

Smartlap

Het leven, een smartlap.
Trixje staat weer overeind. En hoe!
Eerst even lekker janken, dan weer hard lachen, en er ondertussen wederom achterkomen wat voor een prachtleven ik eigenlijk heb. Met die heerlijke jongens om me heen, geweldige familie, vrienden en vriendinnen. En een lijf dat alleszins in redelijke doen is. Wie doet me wat!
En dus ga ik vanavond genieten van het smartlappenfestival met Jo en Lou. Naar de Anitaas, heerlijk meezingen en stamppot eten. Dat zal me weer een verrukkelijk festijn worden.
Wel wat extra katheters mee, want reken maar dat de vochthuishouding danig in de war zal raken...
Met een snik in de stem: tot later!