laatste keren...

Vorige week was ik voor het laatst van m'n leven ongesteld.
Da's een aparte gewaarwording. Niks geen meanderend einde aan je vruchtbare leven zoals andere vrouwen dat hebben, maar ineens die zekerheid: dit is de allerlaatste keer. Het vervulde me van een lichte weemoed. Een zacht uitroepje van verrassing bij de eerste tekenen "och hemel, ongesteld." Nou vooruit, nog één keertje dan. Dit is 'm, de eerste voorbode van het andere lijf dat ik straks heb. Verdrietig? Ellendig? Nee. Zeker niet. Ik voel geen emotionele binding met m'n baarmoeder en ik ben niet gehecht aan m'n menstruatie. Ik geloof nooit dat ik 't ga missen straks. En toch, zo gaat dat met laatste keren; je ben je er wel degelijk van bewust.
Dat heb ik nu ook met zoiets banaals als plassen. 'Goh', denk ik 's ochtends als ik naar de WC loop om m'n blaas te legen, "dit kan ik nog 'n paar dagen". Vervult 't me met verdriet? Nee, wederom een nee. Gisteravond bedacht ik, -op het toilet natuurlijk!- dat ook dit weer die voorbode van de verandering is. Maar er wordt me geen geluk afgenomen. Wie wordt er nou gelukkig van urineren of menstrueren! Tuurlijk, het is een deel van me, maar het verlicht m'n hart niet. Gisteravond, de thuiskomst van Sef na z'n allereerste brugklasfeest, met schitterende ogen en natte plakhaartjes op z'n voorhoofd, dát is geluk. Alle lieve vrienden en familie die in m'n hart leven, m'n heerlijke werk, m'n collega's, alle mooie en ontroerende dingen die ik beleef.
Nee hoor, op de WC gisteravond overdacht ik geen verliezen. Geloof me, ik telde m'n zegeningen.