Kater

07.45 uur woensdagochtend. Héél langzaam open ik m´n ogen. Op de achtergrond voetstappen die roffelen over de trappen, gevolgd door de plagerige stem van Charles aan de andere kant van m'n deur: "Mam! Sef heeft zich alwéér verslapen hoor!". Ik reageer niet, maar gniffel in mezelf. Dat zal me echt een rotzorg wezen! Misschien zou ik nu als supermoeder uit bed moeten springen om voor mijn jongste zoon nog snel wat boterhammen te smeren, maar dit idee laat ik onmiddellijk weer varen. Ik ben geen supermoeder, ik ben gelukkig, ik ben gezond, ik ben moe, ik heb een kater, ik blijf in bed! Op mijn planning staat vandaag niks, ik hoef nergens heen, dit wordt de dag van het grote Nagenieten. Gelukzalig trek ik het dekbed over me heen en slaap weer in. Om 9.45 sta ik in ochtendjas sinaasappels uit te persen. Tijd om weer uit de goot te krabbelen! M'n ogen krijg ik bijna niet open, honderd vouwen in m'n gezicht, m'n pyamabroek op half 7, m'n haar plakt op m'n voorhoofd. Soms is het een zegen om geen toeschouwers te hebben! Wat was het toch heerlijk gisteren. Er kwam geen einde aan het verjaardagsgevoel. Lekker nog 's avonds doorgezakt bij zus Anna, om 00.30 thuiskomen en dan tot 2 uur tv kijken omdat er zóveel door je hoofd maalt! Of de pouch het doorhad, hij (zij?) gedroeg zich 's nachts voorbeeldig. Zie je nou dat spoelen helpt!
Met een groot dienblad met thee, jus, boterham én de krant loop ik tevreden neuriend de keuken uit. Automatisch werp ik een lodderige blik op de kalender die naast de deur hangt. Ik zie 't in een flits. M'n mond valt open en een luide schreeuw van afschuw vult m'n keuken. Bijna laat ik het dienblad vallen. Dit kan niet waar zijn! Nog net weet ik de tafel te bereiken, waar ik het dienblad met een luide klap laat neerkomen. Ik keer terug naar de kalender, ik wrijf ongelovig door m'n ogen, maar het staat er echt: 10.00 uur: kennismakingsgesprek met de gloednieuwe baas van onze afdeling. O, mijn god, dit is niet wáár! Heb ik dit? Op dat moment gaat de telefoon. Jammerend ren ik door de keuken, waar is dat kloteding! Dat is natuurlijk m'n baas, waar ik de godgloeiende moed vandaan haal om z'n kostbare tijd te verknoeien! Het is Marlou, die meteen mijn ellende luidskeels over zich heen krijgt. "Schat, ik bel je straks!", roep ik, "ik móet nu m'n werk bellen! Duim voor me, in godsnaam!" Als ik de verbinding verbreek, hoor ik nog net haar schaterlach.
M'n baas laat me natuurlijk eerst zweten. "Trix, ik heb speciáál voor jou moeten haasten vanochtend!", klaagt hij. "Ik heb zelfs het ontbijt met de kinderen gemist!" Maar gelukkig, we maken snel een nieuwe afspraak. "Eh, zullen we dat maar niet te vroeg doen?",zegt hij plagerig. "Wie weet wat je de avond ervoor uitspookt!". Maar hij feliciteert me héél hartelijk met m'n goede uitslag. Volgens mij is het een toffe peer, die baas. Vrijdagochtend om 11 uur tweede poging. Pfff, het leven: véél te enerverend!

Jodela hitiiieeeee!

Ja, lezertjes, zo ben ik eraan toe na vandaag! En na een x-aantal witte wijntjes, ik geef het hier grif toe. Het was weer een enerverende, verwarrende en aangrijpende sessie, daar in het AVL. Maar het eindoordeel is: gezond!
De voortekenen waren uitstekend: ik had (die vier uur aan een stuk) echt prima geslapen en voelde me vol vertrouwen vanochtend. Om 9.30 uur in de sportschool flink m'n best gedaan en vervolgens om 11.15 uur in de trein naar Amsterdam Zuid. Op het metrostation Heemstedestraat, nabij het AVL, sluit ik zuslief Seppie in de armen. Potverdikke, nu zijn we wèl nerveus, zo op loopafstand van het AVL!
In de wachtkamer van Horenblas krijgen we de slappe lach. Och jee, tussen al die oudere, zwijgende echtparen vallen we enorm uit de toon. De zenuwen! Het zullen de zenuwen zijn! Afijn, in Horenblas' kamer valt de vraag: 'hoe is het ermee?' me rauw op het dak. Dat gaat HIJ me toch zeker vertellen? En het verlossende antwoord komt inderdaad van hem: ja, het gaat goed met mij. De bloedtesten zijn allemaal ok, de nieren zijn ok, alles is ok! Had ik nog vragen of nog zorgen? Ik ben intussen zó blij, dat het met mij alleen nog maar fantastisch en geweldig gaat. Wat heerlijk dat Seppie er is. Die vertelt toch nog even fijntjes dat ze wel erg vaak een uitgeputte zus aan de lijn heeft. Worden die nachten ooit beter? Horenblas wil er best wat medicijnen tegenaan gooien, maar zegt ook dat ik geduld moet hebben.
Ook vertel ik over de pijn die ik regelmatig voel in onderbuik en baarmoeder. Daarop zegt Horenblas dat er wel wat wonden zijn geslagen in m'n baarmoeder, maar die zouden toch allang weer geheeld moeten zijn. "Als die nóu nog niet dicht zijn?" Afijn, hij noteert wat in m'n dossier en verwijst me naar de onderzoekstafel in zijn kamer voor een inwendig onderzoek. "Eh, even denken, wat moet er dan allemaal?" praat ik voor me uit terwijl ik op die tafel plof. "Dan moeten de laarzen geloof ik uit hè? En wat met die panty's?". Nou ja, zegt Horenblas met een grote grijns, het lukt me allemaal niet door je kleren heen hoor!". O mijn god, ik blijf toch echt kampioen domme opmerkingen maken!
Het inwendig onderzoek levert niks op. Daarom staat er voor eind juni een CT-scan op het programma samen met dezelfde bloedtesten.
Eye-opener van vandaag; Horenblas heeft er heel veel vertrouwen in dat die kanker zich niet meer laat zien. Hij speurt vooral naar zaken die wijzen op complicaties als gevolg van de omleiding in m'n lijf. Gek is dat. Ik maak me vooral zorgen over die kanker. Dat ga ik nu echt proberen uit te bannen.
Om het te vieren ben ik feestelijk samen met Arno en Sandra in een hippe kroeg beland, krijg ik het ene lieve sms'je en telefoontje na de andere en heb ik Charles en Sef opgetrommeld om samen in een fijn bruin café saté met frites te eten. En die lieve zus Seppie? Die moest vanmiddag alweer aan het werk. Wat een kanjer is het ook. Lieverd, wat was het heerlijk dat je met me mee ging en alle goede vragen stelde! Nu voel ik me een soort van jarig! Jodela hitiiieeee!!

Jet

Vandaag heb ik de hele dag aan Jet gedacht.
Stel je de volgende nachtmerrie voor: je gaat als 50-jarige, blijmoedige en kerngezonde vrouw nietsvermoedend voor het eerst naar de borstcontroles van Preventicon. Krap twee dagen later ligt er een brief op de mat met twee woorden die je leven voorgoed veranderen.
Grove afwijking.
Hoe vaak hebben ze die woorden herlezen, zij en haar man? Ontelbare malen, en vol ongeloof, zo stel ik me voor. En als ze dan eindelijk die brief eens wegleggen, dan klinken ze na in hun lijf, in elke harteklop. Grove afwijking, grove afwijking.
Daarna mocht ook Jet plaatsnemen in de achtbaan die kankeronderzoek heet. MRI-onderzoek, echo's, bloedonderzoek, gesprekken, en vandaag: amputatie van haar rechterborst en lymfeklieren. Om 11 uur vanochtend.
Het is een ferme en flinke vrouw, die Jet. Horde één is nu genomen. Hierna volgen bestralingen en chemo. Haar liefdevolle man Roel heeft daarnet z'n eerste rondzend-nieuwsbulletin per e-mail verstuurd.
Behalve het onderdeel "liefdevolle man" is dit alles zó herkenbaar.
Dit blogje is voor Jet. En voor Roel. Hou vol jongens!

Kankeronderzoek!

Het staat zo simpel in m´n agenda. Bloedonderzoek en buikecho. Niks om gierend van in paniek te raken, toch? Ik heb wel voor hetere vuren gestaan! En toch, het greep me naar de strot, het AVL bezoek van gisteren. Met bonzend hart op de tafel liggen van de radioloog met een handdoek op je blote buik. En dan zo'n minuut of 10 alleen gelaten worden met je gedachten en angsten.
Dan een zachte klik, de radioloog zeilt binnen. Nu krijg ik klamme handen. Hij maakt een gehaaste indruk. Verderop liggen vast nog meer mensen met handdoeken op ontblote lichaamsdelen op de man te wachten. Snel wat gel op m'n buik, wat geklik op een toetsenbord, en wat gemompel en de bevestiging: met m'n nierfunctie is niks mis. Nou ja, dat vermoeden had ik al. Waar komt anders al die urine vandaan? De rest van m'n buik, inclusief pouch, wordt geen blik waardig gekeurd. Maakte ik me hiér nou zo druk om?
Verder nog wat buisjes bloed ingeleverd. Daar gaan ze deze week mee spelen. Eerst bloedstollend in een centrifuge, daarna chemisch testen. Volgende week dinsdag om 12.30 zitten Seppie en ik bij Horenblas voor de uitslag.
Na deze middag heb ik mezelf goed toegesproken. Deze spanning, deze zenuwen: ik ga het niet meer toelaten. Dit is niet leuk meer, elke drie maanden.
De kans is véél groter dat ik niks heb, dan dat ik weer kanker heb. En dus heb ik vanochtend hardop tegen mezelf in de spiegel gezegd: "Trix, je bent gezond!". Dat ga ik elke dag herhalen, als een mantra. Ik heb pas weer kanker, als Horenblas me dat zelf vertelt. Tot die tijd wil ik er niks meer over horen!

Had ik maar...

Moet me toch iets van het hart. Na de geweldige actie met de voetbalplaatjes van Albert Heijn, waar ik overigens tot op de dag van vandaag van moet afkicken, was ik in gespannen afwachting van de volgende actie. `Wat zal mijn favoriete supermarkt nu weer voor leuks verzinnen?".
Welnu, ze komen met Ciske de Rat. Is daar iets mis mee? Nee. Niks mis mee. Best 'n grappig joch, en die Danny de Munck mag er ook wezen. Qua mannen wat aan de kleine kant, maar allà. Wat me echter gruwelijk tegen de borst stuit, is dat ik geen TV meer aan kan zetten, de website van AH niet meer kan opslaan, of ik hoor dat tranentrekkende "Had ik maar iemand... om van te houwe". En nu komt het: ik krijg dat verschrikkelijke lied niet meer uit mijn hoofd. Erger nog: ik merk dat ik het de hele dag luidskeels aan 't zingen ben. Onder de afwas, tijdens het zwoegen in de tuin ("wat?", hoor ik je denken, "Trix aan het zwoegen? Was die niet arbeidstherapeutisch bezig ofzo?". Daarover later meer).
Hoe dan ook, ik zing uit volle borst "had ik maar iemand om van te houwen" en denk ondertussen: ja inderdaad, had ik die maar! Nou leuk hoor, Albert Heijn! Wrijf me dat nog maar eens lekker in! Of ik niet genoeg problemen heb! Een lekkend stoma, dinsdag weer onderzoeken in het AVL, aanhoudende moeheid, een stagnerende carrière en... jawel AH, voor ik het vergeet: verdòmd alleen!