Alles okidoki!

Bloed ok, echo ok, alles ok!
Alleen jammer dat ik niet in oog in oog kwam te staan met de prof zelf. Nee, zijn compagnon kwam me halen uit de wachtkamer. Inderdaad, dezelfde die me zo ´tactvol´ aan de telefoon toesprak.
Hij liep dit keer over van vriendelijkheid. Maar ook van ongemakkelijkheid. Totdat het hoge woord eruit kwam. `Ik denk de hele tijd dat ik het verkeerde dossier voor me heb! U bent zo.... zo....`
`Zo jong? vulde ik aan, hem olijk aankijkend´.
´Ja inderdaad!! Dit had ik niet verwacht!´.
Conclusie: hij dacht een bejaarde afgeblaft te hebben aan de telefoon. En schrikt zich nu een bult bij het aanschouwen van de werkelijkheid.
Leermomentje!!