Vàn je af kankeren

Voordat jullie denken dat mijn leven een aaneenschakeling is van supriseparty´s, lunches, gezellige vrienden en vriendinnen op de koffie, heerlijke wandelingen, lieve telefoontjes, borrels met zussen en broes, sms´jes, opbeurende e-mails en slagroomgebakjes: eh verhip... nou ja, dat is het natuurlijk óók... nu even een ander geluid. We gaan eens even kankeren! Want jongens, kanker in m´n blaas, da´s nog tot dáár aan toe. Maar waarom heb ik zo vaak pap in m´n benen? Joeg ik vorige week in de sportschool nog jubelend alle metertjes omhoog, vanochtend sleepte ik me futloos, bleek, onaantrekkelijk, puffend, zwetend en hijgend van apparaat naar apparaat. Onderwijl biddend dat het gauw voorbij mag zijn. Moeheid overvalt me niet alleen in de sportschool, maar ook tijdens een doodnormaal gesprek. Van het ene op het andere moment denken: 'o mijn god, waar hebben we het ook weer over?' en 'mmm... ik geloof dat ik even moet liggen' . Nou ja zeg!! Een zwakbejaarde is er niks bij.
Ander frustratiepuntje: dat wachten op die datum!! Ondanks dat ik èrg opzie tegen de transformatie van goddelijke, onweerstaanbare, razend aantrekkelijke vrouw tot afschuwelijk verminkte overlevende van de chain saw massacre, wil ik het maar gewoon achter de rug hebben. Beul, maak het in hemelsnaam kort en kom op met die operatiedatum!
Volgend pijnpunt: die kanker. Ik probeer er echt zo min mogelijk aan te denken, maar eh.. die blaas heeft geen griep. Ik hoop van ganser harte dat die kanker rustig wacht tot z'n laatste uurtje, en niet besluit om op de valreep z'n werkterrein nog wat te verruimen. Begint die optimistische Trix nu opeens te doemdenken? Nee hoor, in het geheel niet. Maar 's nachts met bonzend hart naar een pulserende blaas luisteren: er zijn beslist dingen die ik liever doe. Slapen bijvoorbeeld!!

Zo, hè hè, wat lucht kankeren heerlijk op! Ik voel me meteen een stuk beter!