'Mam? Weet je, mijn vrienden op school houden er echt rekening mee dat jij kanker hebt'.
Jen en ik onderbreken ons gesprek aan de open haard en draaien ons vertederd naar Charles. 'O ja, lieverd?' zeg ik, 'Wat fijn! Wat doen ze dan voor je?'
'Nou kijk', vervolgt mijn 14-jarige zoon met een serieuze blik, 'normaal roepen ze altijd heel hard 'kanker!' als ze aan 't schelden zijn. Dat doen ze nou niet meer waar ik bij ben. Nu roepen ze gewoon alleen nog maar 'kut!'
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
6 opmerkingen:
Lieve lieve Trix,
Hoe kut ook, je schrijft zelfs over je kanker met passie. Dank dat je dat wil delen. En sterkte met de komende operatie en de tijd daarna. Alles sal reg kom, daar ben ik van overtuigd. Nog even doorbuffelen. groetjes Josien
Ik kom niet meer bij!
a n n a
Dank je josien! Inderdaad, alles sal reg kom.. Maar eerst eens die datum...!
@An: je hóórt t hem zeggen, hè? Jen en ik rolden zowat IN die open haard. Hahaha!!
Tsssssss, wat een toffe knullen heb jij toch. Ik heb het vrijdag ook weer gezien; kanjers zijn het. Maar hoe kan dat ook anders met zo'n geweldige moeder... Keep up the good spirit!
X
Haha, wat een bak. Hij mag anytime komen babysitten en zal daarvoor rijk beloond worden!!
Haha, nog geestiger, om dit bericht te mogen plaatsen moet ik van je blog het woord "kuthu" tikken. Whihihi.
En ik ben Marleen, maar ben mijn wachtwoord schijnbaar vergeten... ;-)
haha Trix, wat geestig! Wat een geweldige jongens heb je toch.
Ik hoop dat je niet al te lang meer op de datum hoeft te wachten. Ik blijf het via je blog volgen.
Sterkte!
Dikke kus!
Doretha
Een reactie posten