Too much information

Lieve vrienden, bij ons thuis bezigen wij de uitdrukking ´too much information!´ als het gaat om ontboezemingen waar de maag zich van omdraait. Vandaag had ik regelmatig de aandrang om die drie woorden uit te roepen. Lees mee lieve lezertjes en stap in de wereld die stoma heet.

De dag begon samen met zus Anna bij de stomaverpleegkundige Saskia. Een daadkrachtige, doortastende, door de wol geverfde zuster, dat zag je van een afstand. Een vriendelijke blik, een open gezicht, maar vooral: geen woord frans. In een klein kamertje werd ons aan de hand van tekeningen en foto's de twee soorten stoma's uitgelegd: het standaard stoma met zakje, of het stoma dat ik zelf moet katheteriseren. Nou jongens, zakje klinkt nog aardig en lief. Totdat je zo'n ding in je handen houdt. Een joekel van een zak met nota bene een plastic kraantje aan de onderkant. Hoe krijg ik dat in hemelsnaam onder een gezellige strakke broek? Antwoord: nooit niet! Voordeel van dit plastic gedrocht: je hoeft alleen zakjes te verwisselen en nooit meer na te denken. Operatie-technisch iets eenvoudiger dan stoma nummer 2: de Indiana Pouch. Dan maken ze van een stuk dikke darm een soort nep-blaas in je lijf die met een stuk dunne darm naar je vel toegaat, ergens rechtsonder je navel. Om de paar uur moet je een plastic slangetje zo'n 20 centimeter in dat gat jassen, door een afsluitklepje duwen en de urine eruit laten lopen. Dat klinkt niet alleen griezelig, dat IS het ook, zo verzekerde Saskia ons. Althans, de eerste tijd. Al doende leert men. En dat zal snel moeten, want 6x per dag mag je het kunstje oefenen. Je voelt nooit meer aandrang en dus moet je de tijd in de gaten houden. Dus.. eh.., avonden doorslempen en 's ochtends m'n roes uitslapen is er niet meer bij. Ook moet dat stuk darm dat ineens blaas wordt èrg wennen aan z'n nieuwe functie, en dus ben je eindeloos aan het spoelen en klooien voordat het allemaal werkt. En dan hebben we het nog niet over die arme achtergebleven stukken darm, die ineens ruw doorgesneden werden en hele stukken moeten missen. Die protesteren ook dat het een aard heeft.

Een hele tijd heb ik al deze berichten rustig en kalm aangehoord. 'Kom op, Trix: dit gaan we gewoon doen, dit kun je best', hield ik mezelf voor. Toch begon ik enigszins uit balans te raken toen ik een hele lelijke foto onder ogen kreeg. Een groot gat met een afschuwelijk lelijk, akelig, rood blubberig ding erin. Het was niet een sneak preview van de nieuwste 'Alien VI' maar dat was nu een stoma. IIIIEEEEKKK!! Toen Saskia niet lang erna vertelde dat ik na de operatie zo'n 3 à 4 maanden uit de running ben, ziek, zwak, buikpijn, darmkrampen, moe, moe en moe, ja... toen moest ik wel even huilen. Geroutineerd toverde Saskia de tissues tevoorschijn, onder de hartelijke uitroep: 'Tja Trix, dit is géén fijn kamertje om op bezoek te zijn!'. Tsss.. zeg dat wel...

Jongens, ondanks alle discipline en gedoe, heb ik in m'n hoofd allang gekozen voor de ingewikkelde versie, de zelfkatheterisatie. Laat mij maar klooien met die slangetjes. Niks geen zakken aan m'n lijf en urine die in pulserende golfjes m'n buik uitkomt. Een sputterende buik, zie je het voor je, in de douche? Ik moet er niet aan denken! Maar goed, met al deze informatie waren we er nog niet vandaag. Er waren nog wat kleine toetjes! Om te beginnen begreep ik vandaag dat ook m'n baarmoeder verwijderd wordt ("of heeft u nog een kinderwens?"). Ook gunde Saskia en later in de middag een vrolijke anasthesist me een kleine vooruitblik op m'n komende operatie. Fasten your seatbelts please! Een team van chirurg, uroloog en nog wat volk zijn aan dit Indiana Jones-avontuur zo'n 6 tot 8 uur aan 't klussen. Ik moet niet schrikken, volgens de anasthesist, als ik wakker word en 5 mensen om m'n bed zie staan en allemaal alarmen en piepjes hoor en apparaten zie. Dan is er zeker geen crisis, nee, dan gaat alles goed: ik lig op de Intensive Care waar ik een nacht blijf (...). Ook moet ik niet ontdaan raken van alle slangen die er aan m'n lijf zitten. Eens kijken, wat hebben we allemaal? Er komen 7 drains uit m'n buik met allemaal zakken eraan die aan m'n bed hangen, ook zit er een flinke operatiesnee en is er dat jakkie stoma. Dan zit er een slang in m'n neus die naar m'n maag gaat, een maagsonde. Door middel van een slangetje in m'n ruggewervel krijg ik dagenlang rechtstreeks morfine toegediend en dan heb ik nog een handjevol infusen in m'n armen of hals. Tuurlijk ga ik hier allemaal niet van schrikken, maar eh.. ik geloof dat ik voor de zekerheid m'n kinderen maar een dagje later bestel.
Hadden we nog wat vandaag? O ja, de CT-scan! Nu stond zus Caecilia me terzijde, want hoewel ik het al een paar keer gehad heb, blijft het toch een beetje hachelijk met die naald in je arm, en dat vervaarlijke apparaat boven je. Wat wel prettig was: even géén informatie, géén keuzes, géén gesprek, maar gewoon: ogen dicht doen en op commando je adem inhouden. Iedereen verlaat de kamer en daar lig je dan in je uppie. Je bed zeilt automatisch omhoog en daar ga je: naar voren en naar achteren door de scan. En daarna nog een keertje, maar dan wordt er tegelijk contrastvloeistof in je arm gespoten en maak je het ritje nog een keer, maar dan met een gloeiende buik. Al lijkt dit misschien het rustigste onderdeel van de dag, tuurlijk weet ik donders goed dat het er hier echt op aan komt: ben ik straks met operatie en stoma met de schrik vrij? Of heb ik nog een veel groter probleem? Op 14 oktober belt Simon Horenblas me met de uitslag.
Zo, en nu een Bavaria.