de stoma-coach

Gisteren geluncht met W., m'n kersverse stoma-coach. Dat zit zo: W. en ik hebben jaren geleden samen gezongen in hetzelfde koor. Of moet ik zeggen, we hebben samen gegiecheld in hetzelfde koor? Hoe dan ook, het was gezellig. Het koor hield op te bestaan, maar wij bleven elkaar heel af en toe nog eens zien. Om nog eens wat te lachen. W. heeft als ex-kankerpatiënt al zo'n 30 jaar een darmstoma. En op een mooie dag ergens in augustus kwamen we elkaar weer tegen in de stad. En hebben we weer staan lachen, ondanks dat ik alleen maar rotnieuws had. Sinds die dag bellen en lunchen W. en ik regelmatig. Gistermiddag zat ik weer tegenover hem in een lunchtent in Amersfoort. Ik moet jullie bekennen: ik hoor W. onbeschaamd uit over zijn leven met een stoma. En het fijne is: hij geeft overal onbeschaamd antwoord op. Stoma en wandelen, stoma en reizen, stoma en relaties, stoma en seks, welke standjes wel en niet, stoma en ongelukjes, stoma en het huidige modebeeld, stoma en schaamte, je kunt het zo gek niet verzinnen of we praten erover. En we lachen erover. Zo reageerde W. op mijn gloedvolle verhaal over het telefoongesprek tussen dr. Simon en mij met: 'heeft Horenblas niet ergens geroepen dat je wèl nog steeds kanker hebt?'. En liggen we daar weer dubbel over.
W. heeft een liefdevolle relatie, en zit heel goed in z'n (gehavende) vel. Als ik in z'n felblauwe ogen kijk, denk ik "sta ik ooit óók weer zo in het leven?" Zijn boodschap aan mij is steeds luid en duidelijk: 'Trix, dit ga je doen, en goed ook. Het wordt een heel gevecht, maar je komt hier prima doorheen. Je leven verandert wel heel ingrijpend. Je bent minder mooi, je lijf voelt helemaal anders, maar troost je: je ben hierna wèl een vrouw met een verhaal'. Tja, en sindsdien moet ik telkens huilen. Dank je, W., voor je eerlijkheid, voor de mooie gedichten gistermiddag in de mail, voor je hulp. We bellen.