Vertrouwen

Gisteren liep ik het mij inmiddels zo vertrouwde AvL binnen. Had ik eerst het voornemen dat in m'n uppie te doen met het openbaar vervoer, maar daar stak broer Tom toch een stokje voor en haalde me met z'n verrukkelijk verwarmde Volvo aan station Amsterdam Zuid op. Tom had weinig vertrouwen in het laatste lange wandelstuk van de metro naar het ziekenhuis. "Trix, je haalde in Drenthe de hunebedden niet, de apotheek niet, en eigenlijk geen enkele wandeling, dus oefen jij maar fijn op de bus in Utrecht en de trein naar Zuid". Liepen we dus gezellig samen het AvL binnen. Eerst naar de verpleegafdeling op de 6e verdieping, met een enorme zak snoep en een bedankkaart met grote rode harten voor al die geweldige verpleegkundigen. Daarna naar de stomaverpleegkundige Karin waar ik een half uur al mijn vragen mocht afvuren. Tom vond het een weergaloos gesprek. Ademloos luisterde hij naar alle overstromingsperikelen, tijdsspannen, milliliters, doorslapen 's nachts, pleisters, lichaamshoudingen voor snel katheteriseren, enzovoorts. Conclusie: ik ben goed bezig, de pouch is goed opgerekt, en dus hoef ik niet meer te wachten tot ik overstroom voor ik ga 'plassen'. Geweldig nieuws! Ook het gat in mijn wond inspecteerde ze. Ook dat ziet er goed uit. Niet meer ontstoken, en dus laten we de handel dichtgroeien. Hoezee! Geen thuiszorg meer! (ok, ok, da's dan wèl jammer van die mooie Stefan..). Daarna gesprek met Horenblas. Die vond mijn buik mooi. Rare jongens, die urologen! Tuurlijk ook over die onvermijdelijke kanker gesproken. Stond ik nu met die schone lymfeklieren en een afwezige blaas nu weer tumortechnisch op nul, vroeg ik hoopvol? Hij moest me teleurstellen. De komende twee jaar loop ik verhoogd risico. 1 op de 5 patiënten met mijn goede startpositie lopen toch tegen uitzaaiingen aan. Maar... we houden je heel goed in de gaten, aldus Horenblas, en hebben gewoon vertrouwen dat jij tot die 80% hoort waar het goed blijft gaan. Vertrouwen, het sleutelwoord. 4x per jaar een buikecho en bloedonderzoek en 1x per jaar een CT-scan. Daarna zo'n jaartje of 10 onderzoeken in een wat lagere frequentie en pouchonderzoeken, ach, ik merk het allemaal wel. Eerst die eerste 2 jaar maar eens kankervrij doorkomen. Tom en ik gingen daarna samen lunchen, met gloeiende wangen. Het bezoek aan dit ziekenhuis had ons allebei aangegrepen. Wat hebben we hier veel doorgemaakt! Ik ervoer een diepe dankbaarheid. Deze mensen, deze plaats: hier ben ik gered! Het lijkt wel een soort thuis, hier is een stuk van mij. Ineens voelde ik heel sterk hoe enorm ingrijpend de afgelopen periode geweest is. Ik kon het bijna vastpakken. De rest van de dag bleef ik er een verwarrend emotioneel gevoel bij houden en moest ik regelmatig tranen wegslikken. Tjonge.
's Avonds een grote beloning: met twee vriendinnen aan de wijn voel ik warempel voor het eerst een soort rare spanning in mijn zij. Roept hier een volle pouch? En ja, dat klopte! Het maximum aan milliliters en een droge buik! Verdomd, ik ga dit snappen! Ik voel het!
Over een paar uur luid ik samen met m'n jongens en lieve vrienden het nieuwe jaar in. Ik zie er naar uit, naar dat 2009. Met vertrouwen.