Ik ben weer aardig op de been. Ik kleed me ´s ochtends aan, nadat de verpleegkundige geweest is, en scharrel wat door het huis. Wat licht huishoudelijk werk en ook waag ik me steeds meer buiten. Dat gaat nog niet in gezwinde pas, want m´n buik doet nog steeds zeer, en af en toe zelfs flink zeer. Oppassen dus nog. Maar toch, het herstel is ontegenzeggelijk ingezet. Dat rondlopen ga ik onder de knie krijgen, nu dat verrekte stoma nog. Vanochtend was ik verdrietig. De hele nacht werd ik vóór de wekker wakker, ik lekte en moest dan snel katheteriseren of ik was panisch dat dat zou gaan gebeuren, kortom: om de 2 uur was ik klaarwakker en zat ik op de rand van m'n bed. De hele dag was ik er moe en down onder. Wat een klus is dit! Geen enkele nacht meer doorslapen! Afijn, 's middags kon ik m'n hart ophalen aan het gezellige bezoek van Susan met baby Nio. Aan het eind van de middag meldde Annebe zich, die de gave heeft je binnen no time de slappe lach te bezorgen, al voel je je nóg zo ellendig. Vanmiddag had Be zelf een schouder nodig, en wat kun je dan beter doen dan naar de brakke studentenkroeg om de hoek te gaan om je vol te laten lopen. O ja, en een hapje te eten. Zo gezegd, zo gedaan. We zaten zo diep in gesprek dat ik m'n stoma vergat. Stom. Nadat ik een warm golfje op m'n buik voelde, sprong ik op, greep m'n tas en snelde naar de toiletten. Damestoilet dicht. Aj. M'n buik lekt verder door. Wat nu? Naar de mannenplee. Ik zwaai de deur open: 2 mannenruggen. Pisbakken. Tuurlijk durf ik niet naar binnen. Help, wat nu! Uiteindelijk, na lang wachten en veel lekken en het vertrek van de mannen, ga ik toch naar de mannenplee. Na het plassen het volgende probleem: nérgens een prullenbak! Wat moet ik nou met dat kathether en natte verbanden? Ik heb ze maar onder de wasbak neergelegd. Voorlopig toch maar eerst de sanitaire voorzieningen checken voor ik ergens ga eten...
Godzijdank droeg ik een zwarte jurk en vielen de lekplekken niet op. En Annebe bezwoer me dat ik niet stonk. De schat. We hebben gewoon ons eten opgegeten, ik heb geprobeerd m'n natte jurk te negeren en daarna zijn we naar huis gegaan. Ik wilde naar m'n veilige bed! Bij het uitkleden kom ik er vervolgens achter dat m'n wondverband eruit gegaan is. Dat is niet fijn, want zo kan de opening in m'n litteken dichtgroeien en dat is (nog) niet de bedoeling. Zuchtend heb ik de pincetten en bakjes ontsmet met alcohol en eigenhandig zo'n 20 centimeter nat lintgaas in m'n wond gefrummeld. Vallen en opstaan, dat is het. Met vandaag veel vallen. En morgen weer opstaan.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
2 opmerkingen:
ja Trix, ik heb het je al gezegd: domoor! de stoma regeert jou nu even en pas (veel) later regeer jij de stoma ! "hold your horses", zeggen de cowboys. maar ik ben trots op je dat je gaat en doet. zo moet het ook. inderdaad: vallen en opstaan. en op ongewenste plekken lekken, maar: het komt goed - blijf donkere jurken dragen en ik beloof het je - het gaat lukken. het lukte mij ook en ik ben een domoor man. kus - fiere vrouw. X
Keep wearing those black dresses en go! Ik snap dat je ervaring van vandeweek ernstig k*@ voelt. En ik kan niet half bevatten hoe k%$. Maar laat dit je niet uit het veld slaan. Tis part of the proces for progress. Je doet het fantastisch Trixy-baby! En de manier waarop je het allemaal doet is een inspiratie voor velen. Keep up the good spirit! Vokking trots op je! XA
Een reactie posten