Tsunami

Koortsaanvallen. Kennen jullie dat? Zondagavond en maandagavond tegen etenstijd zwaai ik vanuit m'n bed nog opgewekt de mantelzorger uit, en direct erna begin ik te trillen en te zweten. "Foei, wat heb ik nou weer?". Even koorts opmeten en schrik: 39! Al 2 avonden en nachten kamp ik met die rotte koorts. Als een soort tsunami rolt het over je heen en het maakt dat je je afschuwelijk voelt. Ik werd er doodsbenauwd van. Gelukkig heeft zus Anna de telefoon s'nachts op 10 staan, voor het geval dat. Het enige dat er verder op zit is slapen, slapen, slapen, proberen wat water te drinken en o ja, tussendoor natuurlijk katheteriseren. Dat is dan ineens een makkie, want alle vocht dat ik inneem zweet ik er weer uit, dus zijn er geen overstromingen. Zo heb elk nadeel z'n voordeel...
Overdag zakt de koorts weer. Gelukkig maar, dan kan ik ook weer even wat eten. Met moeite een boterham, een kopje soep en wat fruit. Aha! Dit is wat ze bij het AvL bedoelden met het grote afvallen. Ach, gelukkig heb ik nog wel wat reserves... Vandaag houd ik me verder uiterst kalm. Géén bezoek, géén telefoontjes, géén glaasje witte wijn (!), en dan maar hopen dat de koorts wegblijft. Geen tsunami vanavond alsjeblieft!