Thuiszorg

Twee keer per dag belt hier een wijkverpleegkundige aan. Stuk voor stuk kundige en lieve dames van rond de 40 en 50 jaar die met vaardige handen mijn wond verplegen. Ze redderen wat rond op mijn slaapkamer en ondertussen vraag ik ze natuurlijk het hemd van het lijf. Ik kom de laatste weken èrg veel over de werkers in de gezondheidzorg te weten. In het AvL kiezen de mannen en vrouwen van afdeling 6c voor de oncologische verpleegkunde en voor de zware buikoperaties, omdat de patiënten het heel zwaar hebben ("heel diep moeten gaan", noemen ze dat), lekker lang blijven logeren en door hun kanker ook op sociaal-psychologisch vlak een uitdaging zijn. De dames van de thuiszorg houden van de vrijheid, van de diversiteit van de zorg en de patiënten. Hoe meer gesprekken ik voer, des te sneller ik denk dat ik oog krijg wat voor type mens deze beroepen uitoefent.
Mis.
Vorig weekend, op zaterdagochtend, gaat hier de bel. Ik ben beneden en dus zwaai ik zelf de deur open. Voor mij staat een oogverblindende jongeman. Halflang bruin haar, prachtige kop, stoer jack, kekke gympen, spijkerbroek met kettingen eraan. Een kruising tussen Robbie Williams en Arie Boomsma, zeg maar. 'Ach, alweer iemand die bij het studentenhuis hiernaast moet zijn', denk ik. Ik buig al naar links om hem de voordeur van nummer 18 te wijzen, maar voordat ik daaraan toekom, straalt het goddelijke wezen me toe en roept: "wijkverpleging!".
"Wijkverpleging???!", proest ik het uit. "Zeg, maak dát de kat maar wijs!". Tuurlijk sleur ik 'm ondertussen m'n gang in. Als Onze Lieve Heer besloten heeft dit wezen naar me toe te sturen, zal dat niet zonder reden zijn. Even flitst er nog door me heen dat ik nu misschien een ordinaire tasjesrover heb binnengelaten, maar ach, in vergelijking met alle risico's die ik de afgelopen tijd genomen heb gaat dit nergens over. Ondertussen bedenk ik me dat het in het kader van de opvoeding ("niet in stereotypen denken!") goed is om mijn kinderen deze Coca Cola Light Break voor te schotelen. Het was leuk om hun monden zo te zien openvallen! Stefan is al een paar keertjes geweest, en vanavond was het weer zover. Samen met Sef en vrienden Bram en Barbara ben ik kerstversiering op aan 't hangen als de bel gaat. Barbara gaat opendoen en komt met rollende ogen weer terug naar boven, Stefan in haar kielzog. Mister Wijkverpleging stelt zich netjes voor aan mijn verbijsterde mantelzorgers en alsof het de dóódnormaalste zaak van de wereld is loop ik samen met 'm naar boven, naar m'n slaapkamer. Thuiszorg, wat heerlijk dat het er is!