Spuiten en slikken

Toscane.... olijfbomen, heerlijke witte wijn, de mooiste kerken, kunstschatten, 35 graden en warmer, Florence, Siena, Volterra, heerlijk groot terras aan het huis op de heuvel, de hele dag verrukkelijke familie om me heen... Het was méér dan heerlijk.
Maar helaas niet zonder zorgen. Er was één vervelende klier in het gezelschap die mij geen vakantie gunde, en dat was Mrs. Pouch. Even terug in de tijd: vrijdagavond voor de vakantie nam ik mijn laatste zware antibioticumpil om zaterdag te beginnen met de onderhouds-antibioticumkuur. Zouden we wat rust creëren in dit lijf. Maandagochtend vertrekken we goedgemutst naar Italië, maar in het vliegtuig begin ik me al zorgen te maken. Een flink lekkend stoma. En dat komt vast niet van de cabinedruk, toch? Op de plaats van bestemming gaat het al snel bergafwaarts. Ik voel me rillerig en ik lek me werkelijk een ongeluk. Triest dieptepunt (afgezien van de onderbroken nachten) is een ontploffend stomazakje midden op een druk toeristisch kruispunt in Florence. Terwijl de levende standbeelden en een prachtige gitarist om me heen geld verdienen met hùn act, speel ik m'n eentje "human fountain". De urine spuit zó hard uit m'n stoma dat m'n stomazak losraakt en ik een urinebommetje op straat gooi. En waar, beste mensen, is dàn het toilet. Ik vlucht een zijstraat in, ren een café in waar ik prompt word weggestuurd naar een openbaar toilet elders, dat ik door alle stress niet vinden kan. Na een smeekbede bij een andere bar mag ik dan gelukkig daar naar binnen om me enigszins te fatsoeneren. Ik hoef jullie vast niet uit te leggen hoe ongelukkig ik me voelde.
Intussen begon de koorts ook weer op te lopen, en dus moest ik noodgedwongen alweer aan de zware antibioticumkuur. Vanaf mei de vierde op rij! Vandaag is de laatste dag van die 10-daagse kuur, heb ik dus weer 20 van die bommen geslikt en ik vrees dat de infectie nog niet over is. Elke dag heb ik nog koorts gehad en ook spuit de stoma op de meest ongelegen momenten m'n kleren nat.
Vandaag stond er alweer een bezoek aan het AVL op het programma. Er moest nog een nier-echo gemaakt worden. Ik heb de gelegenheid maar meteen aangegrepen om urine in te leveren, zodat dat eens goed in het lab onderzocht kan worden. De stomaverpleegkundige noteert op mijn laboratoriumkaart: 'chronische ontsteking'. En verdomd, zo is het. In de trein terug pink ik een traantje weg. Ik ken m'n lijf niet meer terug! Ik loop de deur van het AVL, m'n huisarts en de apotheek plat en niks helpt en ik voel me klote. En echt, neem maar van mij aan: ik ben echt blij dat ik geen uitzaaiingen heb en dat ik er nog ben en zo, maar jezusmina, mag ik dan toch weer eens m'n energie, m'n lijf en m'n gezondheid terug? Of vraag ik nou te veel?
Helaas is het antwoord: Ja, ik vraag daarmee kennelijk nu teveel.