Ik kan het niet geloven

... maar het is echt waar. Ik heb alweer een ontsteking! Vanmiddag op kantoor begon ik als een gek te lekken. Leuk als je net bezig bent om enthousiaste webteksten te verzinnen. Al snel kan ik m´n aandacht er nauwelijks nog bijhouden. Steeds steelse blikken op de klok. Om de twee uur rennen naar de WC, ja hoor weer die pleister kletsnat. Om 15.00 uur krijg ik echt geen letter meer uit m´n toetsenbord en bij alweer de volgende lekkage sta ik al te huilen op het toilet.
Hup naar huis en koorts opmeten. 37,8. Tegen het plafond van ellende. Huilend de huisarts gebeld waar ik gelukkig direct terecht kan. Daar moet ik op het toilet in een potje plassen, maar ach wat heeft dat eigenlijk voor zin. De enige manier om bacterièn op te sporen is via een kweek. Een stickje gebruiken kan niet, omdat die urine niet uit een blaas komt. Gaat dus altijd dagen overheen. Gelukkig mag ik even m´n nood klagen bij de huisarts. Ik krijg wederom de zware kuur mee, en ook alle uitdraaien van de kweken van de vorige keer. Het is de bedoeling dat ik deze komende dinsdag aan Horenblas laat zien. Hij mag zeggen hoe dit verder moet.
Overigens, de zorgmachine is direct weer op volle toeren: straks komt Ilse langs, die is door Seppie gealarmeerd, Seppie komt straks logeren, en morgen is Anna er. Hoe lief ook, ik voel me verschrikkelijk dat ik alweer op anderen moet leunen. Ik kan er maar niet aan wennen, dat ik zó vaak zó ziek ben. Afschuwelijk gewoon!