Camera obscura

Schrik! Kom ik daar met Sef in het ziekenhuis, zoonlief is speciaal meegekomen om ´de redder van zijn moeder´ te ontmoeten, zit er een andere uroloog in de onderzoekskamer! Nou moe, dat kunnen we niet goed vinden! Gelukkig wordt Horenblas op mijn verzoek meteen opgetrommeld. `Simon, mevrouw Groot is hier samen met haar zoon en die willen jóu zien. Ja, wij begrijpen hier ook niet waarom, hoor!´. De verpleegster lacht.
Als ik op de onderzoekstafel ga liggen, stapt Horenblas al binnen en hij blijft gelukkig ook het hele onderzoek. Ik vertel hem dat ik na ons laatste gesprek twee weken geleden meteen wéér een ontsteking kreeg en dat ik nu dus aan m'n 4e kuur bezig ben en `dat ik mij NIET MEER goed voel!´.
De andere uroloog stopt intussen een camera in mijn pouch, en o wat fijn: daar voel je lekker niks van! Ik moet terugdenken aan mijn vorige cystoscopie. Dat was tijdens mijn allereerste bezoek aan het AVL, stiknerveus, en ook wat pijnlijk want toen verdween die camera nog -heel ouderwets-, via mijn plasbuis in de blaas.
Au!
Wat er toen op de tv te zien was stemde al helemaal niet vrolijk. Overal kwaadaardige tumoren. En een zorgelijke Horenblas die zei: 'het is goed dat deze blaas eruit gaat'. Brrrr....
Wat we nu op beeld krijgen ziet er heel anders uit. Terwijl de onbekende uroloog met de camera zwenkt, geeft Horenblas korte bevelen: meet dat eens op, maak hier eens een foto van, stop eens even, ga nog eens terug, zwenk eens naar links. Samen vormen ze een perfect duo, allebei ingespannen turend naar de beelden.
Ik kijk ademloos toe. Dus zo ziet dat malle ding er van binnen uit. Eerst een lange tunnel, het lijkt met velours bekleed, roze en met heel veel plooien. Het ziet er eigenlijk heel aaibaar uit. Zacht en rond en roze. En gezond, dit ziet er gezond uit!
Horenblas tegen Sef: ´Wat ziet je moeder er mooi uit hè, aan de binnenkant!´Waarop ik verzucht:´Ja, wel aan de binnenkant!´ De verpleegster schiet in de lach. Wij vrouwen begrijpen elkaar. Sef bekent me later dat hij het niet bijzonder mooi vond, maar vooral héél gek!
De cameraman/uroloog waarschuwt me een aantal keren ´Kijk, dit is de klep´, maar ik mis het elk keer. Na de klep weer een weelde aan uitstulpingen en zacht rond weefsel. Of je in een nachtclub rondloopt! Horenblas en ik overleggen tussendoor. Hij raakt gefrustreerd. ´Het ziet er anatomisch allemaal goed uit, maar het moet wél functioneren! Ik begrijp het gewoon niet! De lis is lang genoeg, de klep is ok, en tóch lek je zoveel. Ik ga je CT-scans nog maar eens bekijken´. In de hoek van de onderzoeksruimte staat een computer. Horenblas neemt plaats achter het beeldscherm en kiest uit een hele lijst van CT-scans en ander onderzoeksmateriaal met daarboven in vette letters mijn naam de laatste scan. 'Tjonge', schiet er door me heen, 'wat neem ik een boel gigabytes van het AVL in beslag!' Horenblas bekijkt ingespannen beeld voor beeld. Naast hem kijk ik mee en laat me uitleggen wat al die vreemde vormen en kleuren betekenen. Reuze interessant! Ook op de CT-scans is niks geks te zien.
Wat nu?
Aan de pillen, toch maar weer. Eerst de kuur afmaken die ik nu neem, en daarna 3 maanden dagelijks een lage dosering antibioticum. Onderhoudskuur heet dat. Ik hoop van harte dat de moeheidsbijwerkingen minder zijn. Voor alle zekerheid krijg ik de heftige kuur ook nog een keer mee. Voor het geval die andere pillen niet werken. Wat een gedoe. Maar... met deze rugzak vol medicijnen durf ik wel op vakantie.
En nu zit ik buiten in de tuin dit bericht te schrijven. Ik ben moe, maar heel tevreden met de uitkomst van vandaag. Geen nieuwe operatie, dat is fijn. Het vooruitzicht van drie maanden geen infecties: nog fijner.
Er is een plan, er wordt ergens aan gewerkt, die redeloze koortsaanvallen worden aangepakt. Dat voelt goed!