Kat en muis spel.

Het is oorlog. De Indiana Pouch heeft het op me voorzien. En hij staat sterker dan ik. Vier weken geleden is het gedonder begonnen. Tja, of is dat al 6 maanden zo? Hoe dan ook. Dagen en nachtenlang lekken en niet slapen. Het bleek de inleidende schermutseling te zijn van een flinke ontsteking. Dagenlang met gloeiende koorts in bed, en een pittige antibioticum-kuur om het kwaad te bezweren. Maar de pouch heeft de smaak te pakken en houdt niet meer op. Het voelt als een kat en muis spel (een Pouch en Trix-spel). Hoeveel lakens, t-shirts, pyamabroeken ik deze maand al drijfnat in de wasmachine gestopt heb kan ik niet meer bijhouden.
Voorbeeldje.
Vrijdagavond lig ik gezellig samen met m'n jongens in het grote bed. Zij kijken Pearl Harbour, ik lig te suffen. Een film krijg ik niet meer voor elkaar, ben ik véél te moe voor. Maar goed. Om 23.00 uur slaap ik in. Om 00.30 word ik wakker. Shit, gelekt. Plassen, schoon shirt en daarna weer slapen. Om 03.30 uur word ik wakker, wederom alles nat. Ik had een prachtig mooi lang jurkje aan. Vanaf m'n navel kletsnat tot halverwege m'n bovenbeen, evenals het onderlaken en dekbed. Opstaan en verschonen die handel. Weer slapen en 3,5 uur later wéér kletsnat wakker worden. Dan is het 7.30 uur. Wat 'n nacht.
Uitgerust? Laat me niet lachen.
Gistermiddag was de maat vol. Het ene moment sta ik neuriënd af te wassen, het volgende moment ren ik naar boven om te gaan verkleden. Klaar ermee, nu gaat er een stomazak op. Ik ben het zat! En nu komt het. Gisteravond lig ik gelukzalig in mijn geheel verschoonde bed. Alle lakens, èn het dekbed lekker schoon en fris. Wat kan mij gebeuren! Koud 2,5 uur later word ik wakker, KLETSNAT!!! De stomazak heeft losgelaten! Lezers, ik heb gejankt, geloeid, gestampvoet, gevloekt, gevloekt en gevloekt, heb wederom de hele handel verschoond en was daarna zó overstuur dat ik de hele nacht niet meer geslapen heb. En ja, ik hèb overwogen om de CD met mindfulness te halen en die op te zetten, maar echt: ik was er te woedend voor. The fuck met al die rozijnen. Geef me maar een dubbelloops jachtgeweer, dan krijgt die stoma eens een flinke oplawaai!
Alle leuke dingen heb ik vandaag aan me voorbij laten gaan. Het nieuwe huis van vriendin Erna, een optreden van zus Anna, de dag van het Park: ik kan geen mensen en geen drukte aan. Ik ben kapot. Rustig heb ik met Charles z'n huiswerk gedaan en vanmiddag heb ik in bed gelegen.
Al een half jaar slaap ik niet meer dan 3 of 3,5 uur aan een stuk. Ik probeer er steeds de moed in te houden, maar het is veel zwaarder dan ik wil toegeven. Zeker nu ik weer 'fulltime' werk. Eigenlijk is het allemaal gekkenwerk! En dit moet ik een jaar de tijd geven? Volgende week bel ik maar weer eens naar het AVL, voor de gouden tip. Eén tip heb ik voor jullie, lieve lezers. Laat je nooit ofte nimmer een stoma aanmeten. Alleen, maar dan ook echt alléén als je leven ervan afhangt.