Mindfulness

Als (ex-)kankerpatiënt kun je zomaar ineens enorm boffen. Dat je lekker in therapie mag gaan in het Helen Dowlinginstituut, een instelling die psychische ondersteuning aan kankerpatiënten en hun naasten biedt. Of je een warm bad instapt, zo fijn is het daar. Eén telefoontje van mijn bedrijfsarts was voldoende. Koud 24 uur later zat ik in een intakegesprek en inmiddels heb ik zo'n vier gesprekken met een aardige (limburgse) psychotherapeut achter de rug. Rode draad in de gesprekken is mijn frustratie over m'n veranderde lijf en vooral de energie en conditie die ik heb ingeleverd. Vorige week ben ik gestart met een cursus "Mindfulness", oftewel "stressreductietraining" oftewel "leven in de maalstroom". Jongens, het was een enerverende sessie. Voor het eerst in een groep met andere mensen met kanker. Twee mannen en vijf vrouwen, ieder met een indrukwekkend en aangrijpend verhaal. Een man van 46 die longkanker overleefd heeft, maar moeite heeft om zijn drukke baan weer op te pakken. Vier vrouwen met borstkanker. Twee ervan zijn uit de gevarenzone en vooralsnog "genezen", een vrouw heeft uitzaaiingen en veel pijn, en een vrouw is maar liefst 30 kilo aangekomen, ontslagen als leerkracht en vreselijk verdrietig. Drie van de vrouwen kunnen hun tranen niet bedwingen bij het vertellen van hun verhaal. De vijfde vrouw heeft net als ik een ingrijpende operatie ondergaan, ook in november afgelopen jaar. Ze had maag-slokdarmkanker, haar slokdarm is verwijderd en haar maag is tot haar keel opgerekt en is dus nu ook slokdarm. Ook zij heeft heel wat uurtjes op de operatietafel doorgebracht. Dat schiep direct een band. In de pauze wilde ik alles weten over haar maag die nu slokdarm is, en was zij oprecht geïnteresseerd in mijn darm die nu blaas is. We schieten in de lach, we kunnen zó het rariteitenkabinet in! En dan is er nog mijn hartendief: een grote stoere jongen van 24 jaar met een erg grote, kale schedel. Hij heeft een hersentumor gehad en aan de behandeling hersenletsel overgehouden. Kan geen baan hebben, maar werkt als vrijwilliger op een school. Hij kan zich niet goed concentreren, alle prikkels komen even heftig binnen en hij is heel vaak erg moe. Maar een hart van goud en een onbevangen blik. En zó ontroerend! Voorbeeldje: éen van de vrouwen (50+) zegt nogal pinnig dat ze een groep eigenlijk vreselijk vindt en dat ze alle kankerverhalen niet wil horen. Zegt onze Benjamin zonder schroom:"Weet je, ik zie dat helemaal anders. Ik denk: zie je nou wel, er zijn méér mensen die het moeilijk hebben! Toen ik 11 jaar was en in het ziekenhuis lag met maar 5% kans om te overleven en ik kon 's nachts niet slapen, dan hoorde ik wel eens een babietje huilen en dan dacht ik, goh, die baby moet zó huilen, die heeft het vast erger dan ik".
(...)
We gaan de komende weken ontspanningsoefeningen doen, leren over energie, opdrachten uitvoeren, mediteren, joga doen en dan ben ik aan het eind van deze sessies vast een nieuw mens! Natuurlijk houd ik op dit weblog de stand van m'n mindfulness bij. Nu even mediteren en dan... lekker slapen.