Afgerekend?

Die vraag bereikte me laatst. Of ik had afgerekend met de kanker? En of ik daarom m'n weblog niet meer bijhield?
Goed punt, Marleen.
Eén ding weet ik wel, de ziekte heeft nog niet met MIJ afgerekend. En dan kan potverdorie niet iedereen zeggen. Net nog zitten lezen op het weblog van Martin Bril. Lees in een interview van 2 jaar geleden dat hij het op z'n 50ste allemaal anders wil doen. Een wat relaxter leven, en het allerliefst het plekje op de voorpagina van de Volkskrant. En wat heeft de man gekregen: een godsgruwelijke hoeveelheid pijn, een veel te vroege dood en maar 9 keertjes die voorkant. Het leven is wreed en oneerlijk.
Ik was fan van Martin Bril. M'n zus Marlou bracht me op zijn spoor. Ze stuurde me eens een column waarin Martin op treffende wijze de supermarkt bij mijn moeder om de hoek beschreef. Na het overlijden van mijn vader, alweer 20 jaar geleden, verhuisde ma tot onze stomme verbazing van Roermond naar het dorpje Horn. 'Naar Horn??", reageerden wij, "wat heb je dáár nou te zoeken!" Nou, ze vond er een ruim vrijstaand huis aan de rand van het dorp met uitzicht op landerijen, een wei met paarden, een bos. Dat ze er nog niemand kende deerde haar weinig. Bovendien veranderde dat snel. Binnen no time voelde ze zich thuis in dat kleine wijkje. Ze vergeleek het wel eens met een bungalowpark, met de supermarkt als kampwinkel. Zo noemden we uiteindelijk allemaal 'Vermeulen, alles onder één dak'. Speciaal voor ma zorgde meneer Vermeulen dat hij altijd haar favoriete sigarettenmerk Kent in huis had. Kom daar maar eens om bij de Albert Heijn!
Terug naar Martin Bril. Op één van z'n tochten door Nederland rijdt hij met z'n Volvo door Horn en schrijft uitgerekend over de kampwinkel. Recht in de roos. Zó jammer dat m'n moeder het nooit heeft kunnen lezen. Ook zij is alweer 10 jaar dood.
Dat zeg ik, het leven is wreed en oneerlijk.