Kater

07.45 uur woensdagochtend. Héél langzaam open ik m´n ogen. Op de achtergrond voetstappen die roffelen over de trappen, gevolgd door de plagerige stem van Charles aan de andere kant van m'n deur: "Mam! Sef heeft zich alwéér verslapen hoor!". Ik reageer niet, maar gniffel in mezelf. Dat zal me echt een rotzorg wezen! Misschien zou ik nu als supermoeder uit bed moeten springen om voor mijn jongste zoon nog snel wat boterhammen te smeren, maar dit idee laat ik onmiddellijk weer varen. Ik ben geen supermoeder, ik ben gelukkig, ik ben gezond, ik ben moe, ik heb een kater, ik blijf in bed! Op mijn planning staat vandaag niks, ik hoef nergens heen, dit wordt de dag van het grote Nagenieten. Gelukzalig trek ik het dekbed over me heen en slaap weer in. Om 9.45 sta ik in ochtendjas sinaasappels uit te persen. Tijd om weer uit de goot te krabbelen! M'n ogen krijg ik bijna niet open, honderd vouwen in m'n gezicht, m'n pyamabroek op half 7, m'n haar plakt op m'n voorhoofd. Soms is het een zegen om geen toeschouwers te hebben! Wat was het toch heerlijk gisteren. Er kwam geen einde aan het verjaardagsgevoel. Lekker nog 's avonds doorgezakt bij zus Anna, om 00.30 thuiskomen en dan tot 2 uur tv kijken omdat er zóveel door je hoofd maalt! Of de pouch het doorhad, hij (zij?) gedroeg zich 's nachts voorbeeldig. Zie je nou dat spoelen helpt!
Met een groot dienblad met thee, jus, boterham én de krant loop ik tevreden neuriend de keuken uit. Automatisch werp ik een lodderige blik op de kalender die naast de deur hangt. Ik zie 't in een flits. M'n mond valt open en een luide schreeuw van afschuw vult m'n keuken. Bijna laat ik het dienblad vallen. Dit kan niet waar zijn! Nog net weet ik de tafel te bereiken, waar ik het dienblad met een luide klap laat neerkomen. Ik keer terug naar de kalender, ik wrijf ongelovig door m'n ogen, maar het staat er echt: 10.00 uur: kennismakingsgesprek met de gloednieuwe baas van onze afdeling. O, mijn god, dit is niet wáár! Heb ik dit? Op dat moment gaat de telefoon. Jammerend ren ik door de keuken, waar is dat kloteding! Dat is natuurlijk m'n baas, waar ik de godgloeiende moed vandaan haal om z'n kostbare tijd te verknoeien! Het is Marlou, die meteen mijn ellende luidskeels over zich heen krijgt. "Schat, ik bel je straks!", roep ik, "ik móet nu m'n werk bellen! Duim voor me, in godsnaam!" Als ik de verbinding verbreek, hoor ik nog net haar schaterlach.
M'n baas laat me natuurlijk eerst zweten. "Trix, ik heb speciáál voor jou moeten haasten vanochtend!", klaagt hij. "Ik heb zelfs het ontbijt met de kinderen gemist!" Maar gelukkig, we maken snel een nieuwe afspraak. "Eh, zullen we dat maar niet te vroeg doen?",zegt hij plagerig. "Wie weet wat je de avond ervoor uitspookt!". Maar hij feliciteert me héél hartelijk met m'n goede uitslag. Volgens mij is het een toffe peer, die baas. Vrijdagochtend om 11 uur tweede poging. Pfff, het leven: véél te enerverend!