Voor het slapen gaan

"Mám, kom je naar boven?". Gezellig, het welterustenritueel! Al groeien m'n pubers van 12 en 14 me al bijna boven het hoofd, de dagsluiting houden we erin. Dat gaat zo: zoon ligt tandengepoetst in bed, moeder zit op het bed en mag ongebreideld door haren woelen, knuffelen en zoenen geven. Overdag is dat aan strikte regels gebonden. Niet als er gel in 't haar zit of als er vrienden in de buurt zijn. 's Avonds mag ik los. Natuurlijk voeren we wèl een gesprek. Onderwerpen te over, vooral in deze tijd. Vanavond wilde Sef het volgende kwijt. "Mam? We zeggen tot nu toe altijd dat het allemaal zeker goed komt, hè?". "Ja inderdaad schat, maar dat komt het ook, hoor". Sef: "Ja, dat weet ik wel, maar toch... we moeten dat niet op zo´n manier zeggen". "Hoezo?". "Nou kijk, als ik zeg dat we met voetballen winnen, dan verliezen we eigenlijk altijd. En ik heb zitten bedenken: dat heb ik wel vaker. Als ik zeg dat ik een proefwerk top gemaakt heb, dat maak ik ´m juist slecht". "Ja", zeg ik, "ik snap wat je bedoelt. Wat zullen we er dàn van maken?" Om hem wat bedenktijd te gunnen, buig ik me naar hem over en geven we elkaar een enorm dikke knuffel. Even blijft het stil, dan klinkt het zachtjes in m'n oor: "We gáán er voor...".