Troost

Als je het mij vraagt, heeft het AVL de leukste dokters, de liefste verpleegsters, de vriendelijkste baliemedewerkers, de knapste koppen, en... de lekkerste cappuccino. Toen ik er in november jl logeerde, trakteerde ik mezelf af en toe op een cappuccino aan de leestafel in het restaurant. Soms heerlijk relaxed in een rolstoel door het bezoek gebracht, maar ook regelmatig alleen. Dat was een hele onderneming. Voetje voor voetje schuifelend naar de lift van de afdeling op de 6e verdieping, een plastic zak aan de hand met alle slangen en zakken bloed en urine erin. Dan naar beneden. Daarna was het nog een hele toer om met die enorme dampende kop naar de leestafel te geraken. Maar dan. Een genot! Even naar andere patiënten en hun bezoek kijken en naar de artsen en verplegers (m/v) die langslopen en met elkaar praten. Een fijne afleiding van het toch wat eentonige bestaan in je bed boven. Ik heb er een aantal dipjes succesvol het hoofd geboden.
Gisteren stapte ik er weer binnen. Eerst bloedprikken bij dezelfde aardige mevrouw van de vorige keer, die al gezellig babbelend 4 buizen uit m´n arm toverde, daarna de CT-scan in. Intussen heeft Seppie zich bij me gevoegd. En toch, het blijft een beetje creepy, dat door je lijf jagende hete gevoel van het contrastvloeistof. Maar dan daarna, de beloning. Cappuccino in het restaurant. Echt een bakkie troost!