Trix als herberg

Afgelopen donderdag ging het tijdens de stressreductietraining over heftige gevoelens. Boosheid, rouw, verdriet, pijn, angst, schaamte, onmacht.
"Hé, is me dat toevallig", schamperde ik in mezelf, "daar heb ik er de afgelopen week een heleboel van voorbij zien komen!" Het werd een zware sessie, of beter gezegd: het werd een zware dag. De tranen wilden niet meer stoppen. Godzijdank was ik niet de enige deze ochtend, de tranen vloeiden ook bij een paar andere cursisten rijkelijk. Tjonge, dit is wel even wat anders dan een computercursus!
En wat moeten we doen met heftige gevoelens? Neem ze waar met aandacht, onderzoek ze zonder oordeel, kies hoe je er mee om wilt gaan en verdiep ze of laat ze los.
Zijn er echt mensen buiten de Dalai Lama die dat zo kunnen? Niks te stampvoeten meer, redeloos janken, en peilloze diepten? Ene Rumi (is dat een assistent van voornoemde Lama?) heeft er een mooi gedicht over gemaakt dat aan het eind van de sessie werd voorgelezen door onze therapeut Coen. Welja, dat kon er óók nog wel bij!

Gedicht: De herberg

Ik ben als een herberg.
Elke dag nieuwe gasten.

Iets leuks, een dip, een slechte bui,
en even een helder moment
als onverwachte bezoekers.

Ik verwelkom ze en bied ze allen een gastvrij onthaal.
Zelfs als het een hoop zorgen zijn
die bij mij de boel overhoop halen.

Toch behandel ik elke gast met respect.
Misschien komt hij bij me opruimen
om plaats te maken voor iets nieuws.

Een sombere gedachte, schaamte en boosheid,
ik begroet hen lachend bij de deur
en vraag ze binnen te komen.

Ik ben dankbaar voor wie er komt
want ieder wordt gestuurd
als een gids uit het onbekende.

Ik zal aan deze Rumi denken als ik overmorgen weer de CT-scan inga. Proost!