De buik

Een lome vrijdagmiddag, een weekje geleden. Vriendin Jo en ik zitten in haar tuin en bespreken het leed van het ouder wordende lichaam. Dikke benen, spataderen, die afschuwelijke kont! Een typisch vrouwengesprek. Ik gooi in de discussie dat ik vind dat ik zo´n enorm lelijke buik gekregen heb. Dat wil Jo zien. En dus gaat de broek omlaag en het shirt omhoog. Jo neemt er rustig de tijd voor. Ze tuurt naar m´n buik, prikt er met haar vinger in, denkt lang na en zegt vervolgens: "Je hebt gelijk. Je buik heeft een vreemde vorm gekregen en is heel wat dikker bovendien". Kijk, daar zijn vriendinnen voor. Niet naar de mond praten, maar eerlijk zijn. "Valt het niet weg te masseren?", vraagt ze zich af. Dat betwijfel ik. Mijn buik voelt eigenlijk voortdurend alsof er te veel in zit. En dat kan eigenlijk niet, toch? Per saldo zijn er wat nietjes bijgekomen, maar meer ook niet. Ik ben niet zwaarder geworden, dus waarom is nou die buik zo dik? Als ik er in prik met m'n vinger, lijkt het net alsof ik in een strak gespannen ballon prik. Een raadsel vind ik het.
Ik mag het dan een raadsel vinden, anderen hebben er een simpeler verklaring voor. Vandaag sta ik op de lift te wachten in mijn kantoorgebouw. Daar nadert de postbezorger, een vrolijke, goedgemutste vijftiger. "Hé, Trixie!", glimt hij, "hoe gaat tie?!". Hij loopt op me af, gaat vlak naast me staan en plant een elleboog op m'n schouder. "Alles goed met jou?". Voor ik iets kan antwoorden, kijkt hij omlaag richting mijn voeten, stokt bij mn buik en roept uit: "Zeg! Ben jij zwanger of zo!!? Je bent zóó dik?!". Ja, lieve lezers, dit kan een mens gewoon overkomen op een doordeweekse dag, die toch aardig zonnig begon. Ik schiet in een zenuwachtige lach, zoveel lompheid is eigenlijk ook weer heel grappig. "Nou, m'n lijf is nogal veranderd..." zeg ik rustig. En ineens zie ik de schrik in z'n ogen. "O jee, Trix, dat is waar ook. Jij bent ziek geweest, hè? O sorry!! Ik heb je nog een kaart gestuurd! Ik klop 'm op z'n schouder. "Werkelijk? Wat aardig van je! Alsnog bedankt!