My two weeks of paradise

Afgelopen twee weken genoten van mijn rustige, kalme, evenwichtige lijf. Geen lekkages, geen rillingen, geen tranen, geen lood in de benen. Ik was mijn oude ik! Voor het eerst in negen maanden! Elke ochtend genieten van weer een lekvrije nacht zonder stomazakjes, van een rustig lijf zonder rillingen. Soms kon ik de neiging maar nauwelijks onderdrukken om joelend m'n bed uit te springen. Ok, ok, dat gaat inderdaad wat ver. Ik bedoel, ik moet gewoon naar kantoor. Business as usual!
Maar toch.
Ik realiseerde me de afgelopen twee weken hoe bezorgd ik de afgelopen maanden wel niet geweest ben over de toekomst. Moest ik het nou werkelijk met DIT lijf doen? De hele dag lekjes voelen en naar de plee rennen, moe en rillerig zijn, 's avonds stomazakjes in elkaar knutselen, en tussendoor de ene hopeloze gedachte na de andere proberen te onderdrukken?
Totdat ik dat verrukkelijke onderzoek kreeg. Met het dalen van de koorts steeg meteen het humeur. Met een grote glimlach op de weegschaal staan en zien dat dat getob me 5 kilo's lichter gemaakt heeft. Hé, dat ziet er mooi uit! En trouwens, een kalm stoma is best te hebben. En echt niet zo lelijk als ik altijd denk. En ik kan bergen werk verzetten op kantoor en daarna nog energie overhebben voor kids en vrienden. Afgelopen vrijdag lekker shoppen in de stad. Altijd fijn met een wat slanker lijf. Ook weer plannen maken voor de toekomst. Ga ik weer zingen? Of toch pianospelen? Of allebei? Of iets anders?
En het allerbelangrijkste: ik voel me zo godverlaten vrolijk en opgelucht! En optimistisch! Zélfs komt er op een onbewaakt moment de gedachte bij me op dat het misschien best eens leuk zou zijn als er een nieuwe meneer in mijn leven komt. Ik geef toe, hier werd ik wat overmoedig.
Misschien had ik die gedachte niet moeten hebben. Misschien had ik gisteravond m'n haar niet zelf moeten verven. Daarover gesproken: het is nog mislukt ook. In plaats van een prachtige kop met kastanjebruin haar, is het per ongeluk ravenzwart geworden en lijk ik op een overjarige deelneemster aan het Summer Darkness Festival. Misschien had ik niet heel groot in m'n logboekje HOERA! moeten schrijven.
Misschien, misschien.
Feit is dat ik vandaag na een dag van lekkages thuis in m'n logboekje noteerde: veel gelekt en nu 37,88.
M'n gezicht voelt warm, de rillingen zijn er weer en het lood in de benen ook. Hoe vertrouwd. Eén voornemen heb ik: mijn humeur houd ik intact.
Het begin is er. Sef komt een half uur geleden thuis uit school en vraagt op enig moment: "En mam, hoe is het met jou?" Na m'n opgeruimde antwoord "Ik heb weer koorts!", deinst Sef achteruit en kijkt me verbaasd aan. "En dan tóch zo vrolijk?".