Na het telefoontje van gistermiddag 16.00 uur blijf ik de verdere dag van slag. Een opgejaagd gevoel, boos, verdrietig, onmachtig. ´s Nachts kan ik de slaap moeilijk vatten. En als ik dan slaap heb ik nachtmerrie-achtige dromen. Grote spinnen lopen door de kamer en in de tuin. Ik woon ineens in een huis dat ik niet ken. Een lelijke, studentenkamer-achtige toestand met kapotte formica tafels, op elkaar gestapelde meubels en gebarricadeerde kamers. Ik ben helemaal alleen en voel me bang en ontheemd.
Gelukkig gaat de wekker om 4 uur om te plassen en kom ik weer wat tot mezelf. Vandaag voel ik me goed, maar lek nog steeds veel. Ik denk geregeld, maar nu op een rustiger manier, aan het gesprek gisteren. Het moge duidelijk zijn, de artsen kunnen niet verklaren waarom ik lek. Waarom ik verhoging heb.
Alles lijkt immers te kloppen. De pouch is goed gelukt, de klep werkt, m´n nieren zijn ok. Maar hoeveel weten we nu per saldo over dat lijf van ons? Misschien mist m´n baarmoeder haar buurvrouw de blaas. Huilen m´n darmen over dat vermiste stuk. Vinden ze die stomme pouch maar een lelijke indringer. Weten wij veel.
Wat ik wel weet, is dat ik dit oeverloze gezoek naar oorzaken niet meer trek. Wéér een dag van spanning, van verdriet, van teleurstelling, wéér wachten op een telefoontje, de gang naar de dokter, naar het AVL.
Ik doe het niet meer.
Als de verhoging te hoog is, neem ik een paracetamol. Als het te gek wordt, breng ik urine naar de huisarts. Maar verder ga ik leven bij de dag.
Ik stop met m´n logboek. Ik sla een dubbele hoeveelheid pleisters en stomazakjes in en ga genieten van de dagen dat ik me goed voel en niet al teveel lek.
Ik heb kanker gehad, geen griep. Ik moet niet verwachten dat ik hetzelfde lijf terugkrijg na die enorme operatie van afgelopen november.
Ik heb niks te eisen of te verwachten.
Ik moet zien te berusten.
Ik geloof dat ik straks maar eens even een mindfulness-CD moet gaan luisteren. Met de stem van therapeut Coen erop. Dat is een sensatie, die Coen. Tikkie twents accent, met donker timbre. Je zou er een olifant mee in slaap krijgen. Coen gaat me helpen met deze krachtmeting in mindfulness. De vervolgcursus begint vandaag. Bij mezelf.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
2 opmerkingen:
Hoi Trix, ik heb al dikwijls gemerkt dat dokters arrogant doen uit onmacht. Ze kunnen er precies niet tegen dat ze eens een keer iets niet weten. Alsof het moeilijk is toe te geven dat zij ook niet alles kunnen weten en daarom in de plaats arrogant gaan doen. En als patiënt moet je liefst niet te veel meezoeken en logboeken bijhouden, want dan moet hij weer z'n onmacht toegeven! Nu ja wel klotig want jij zit er ondertussen maar mee hé. Maar super dat je zal proberen te genieten van de goeie dagen. Zolang er goeie dagen zijn betekent het dat het ook goed kan! Veel sterkte. Liefs, Nele
lieve Nele,
En als er IEMAND ervaring heeft met een heleboel dokters, dan ben jij dat wel. Jij kunt het weten, en bovendien; je slaat inderdaad de spijker op z´n kop! Even voor onze meelezertjes: Nele is 20 jaar jonger dan ik, woont in Belgiè en heeft net als ik een Indiana Pouch. Over bijwerkingen, lekkages, onstekingen, en nog meer ellende, kan Nele 5 weblogs volschrijven. Godzijdank mailen we regelmatig en kunnen we ons ook vrolijk maken over alle ellende. Laatst is ze vlak voor een operatie het ziekenhuis ontvlucht. Over haar is in mijn hoofd een log in de maak, want ze is een heldin. Dank voor je reactie Nele! Liefs trix
Een reactie posten