AVL-trip

Vandaag weer mijn inmiddels vertrouwde tripje naar het AVL. Op het programma staan bloed prikken en echo van de nieren. Ik maak me geen zorgen, ik voel me ok. Ik ben zelfs zó relaxed dat ik de hele trein- en metrorit lezend afleg en zodoende bijna de metrohalte mis.
Het laatste stuk dat ik wandelend afleg naar het ziekenhuis dwalen mijn gedachten altijd af naar de keer dat ik er bepakt en bezakt liep, 11 november vorig jaar. Tjonge, dat waren andere tijden...
Ook de entree van het ziekenhuis en het Slotervaartziekenhuis aan de overkant waar ik op uitkeek vanuit mijn kamer doen me altijd aan DE operatie denken. Terwijl ik naar de ingang loop, zwenkt een ambulance vlak naast me naar de zij-ingang. Ik kan het niet helpen, ik móet kijken. Een doodsbleke, oudere dame kijkt roerloos voor zich uit als ze naar binnen gereden wordt.
In de grote hal is het een drukte van belang. Ik loop in gestrekte draf naar de bloedafname waar alles vlotjes verloopt en daarna meld ik me voor de echo. In de wachtkamer verdiep ik me al snel weer in m´n boek. Even kijk ik op als ik geluiden naast me hoor. Er is een oudere heer in een rolstoel gearriveerd. Hij friemelt aan een zakdoekje in zijn schoot. Hij zwijgt. De mevrouw die met hem samen is, zwijgt ook. Ze zien er gespannen uit. Wat opvalt is een groot wit stuk verband op zijn gezicht. Tussen zijn ogen en mond. Als hij zijn gezicht draait, stokt mijn adem. De man heeft geen neus! Lieve hemel, het is daar helemaal plat! Grote goden!
Het zweet breekt me uit.
Wat is kanker toch een lelijke rotziekte. En wat bof ik toch.
Goedbeschouwd.