Zoekplaatje

Twee blogjes geleden vertelde ik over m´n bezoekje aan het AVL. Daar leverde ik urine in om nou potverdorie voor eens en voor altijd die rotzak te identificeren die maakt dat ik me zo slecht voel. Natuurlijk blijft er gewoon telkens een bacterie achter in m'n pouch die zorgt voor die voortdurende moeheid en verhoging. Lekker makkelijk: gooi er dán een pilletje achteraan en weg is al het ongemak.
Tot mijn verbijstering belt anderhalve week later een opgewekte mevrouw van het lab met de boodschap dat er niets en niemandal is aangetroffen. Nou jullie weer.
Waarom voel ik me dan zo ellendig!
Op aanraden van zus Anna houd ik tegenwoordig een logboek bij. Daarin houd ik bij hoe ik me voel, hoeveel koorts ik heb, wanneer ik welke kuren geslikt heb, hoeveel koorts ik dan had en welk merk antibioticum ik nu elke dag slik. Ook de telefoontjes en afspraken met de huisarts en AVL zijn geboekstaafd. Iemand zin om af te studeren op deze worstelpartij? Eén telefoontje en ik heb een fijne case-study!
Het beeld is eigenlijk heel simpel: ik heb al wekenlang vrijwel elke dag een temperatuur tussen de 37,4 en 38 graden. Ongeacht of ik met een pittige antibioticumkuur bezig ben of niet. Naast deze koele cijfertjes gooi ik nog wat emotie in m´n boekje en lees je regelmatig kreten als ´moe, moe, moe!!´, of ´veel gelekt´, of ´niet lekker!!´, of ´huilen op het werk´. Je wordt er alles bij mekaar niet erg vrolijk van. Tijd om dit probleem op te lossen! Op aanraden van vriendin én verpleegkundige Lilianne meld ik me bij m´n huisarts. Misschien is een bloedtest een idee? Met het boekje in de hand leg ik uit wat het probleem is. M´n doortastende huisarts vraagt me het hemd van het lijf en vult een uitgebreid labformulier in. Samen brainstormen we over wat we allemaal kunnen opsporen. Schildklier, leverfunctie, nierfunctie, algeheel bloedbeeld, en ja, ook kijken we of er onrust in m´n botten is die zou kunnen wijzen op uitzaaiingen. Sinds ik op internet gelezen heb dat een klein aantal mensen (lichte) koorts krijgt als gevolg van uitzaaiingen, ben ik onrustig. `Houdt dit dan nóóit op!!´, huil ik dan inwendig. Zo heb ik af en toe mijn Carice van Houten-momentje.
Vanochtend 4 buizen bloed laten prikken en vrijdag bel ik over de uitslag met m'n huisarts nadat die heeft overlegd met Horenblas. Ik hoop op die kleine bacterie, of een mexicaanse griepvariant, of Pfeiffer, of de tse-tse-vlieg.