Op naar de medische isotopen

Afgelopen vrijdagochtend, en ik heb weer een knoop in m´n maag. Het is weer uitslag-tijd! Volgens de doktersassistente mag ik na half 2 ´s middags bellen. Om maar constructief bezig te zijn, log ik ´s ochtends op m´n laptop in op kantoor. Dat verzet de zinnen! Ik wil niet denken aan m´n lijf, aan onverklaarbare koorts of aan kanker. Om half 1 gaat de telefoon. Het is de huisarts al! Ik verslik me in m´n koffie. `Trix, ik heb uitgebreid overlegd met Horenblas. Je bloed is goed´. Ongeloof maakt zich van me meester. M'n bloed is goed? Welja! M´n urine is goed, m´n bloed is goed, en toch valt de patiënt om!
Ze vervolgt: 'Hij is ervan overtuigd dat er toch een anatomische reden is waarom jij je niet goed voelt. Er zit èrgens in je urinewegen een plek waar bacterieën achterblijven. Af en toe vlammen die op en dan heb jij koorts'. 'Ja, maar, stamel ik, een paar weken geleden hebben ze met z'n tweeën die hele pouch verkend met een camera! En niks gezien!'. 'En daarom', vervolgt m'n arts, 'gaat Horenblas een ander onderzoek doen. Een renogram'. 'Oh, nou vooruit dan maar', zeg ik gelaten. 'En wat is dat dan voor onderzoek? 'Dan spuiten ze een radioactief vloeistof in en kijken dan met een camera'. Nu schiet ik in de lach. Radioactief? Inspuiten? Kan het allemaal nog gekker? In Petten zeker, haha!
Na nog een keer gevraagd te hebben of ze dan toch niet een ontsteking in m'n bloed gezien heeft ('nee!'), bedank ik de arts hartelijk voor haar daadkrachtige optreden. Als het AVL woensdag nog niet gebeld heeft, raadt ze me aan, dan moet ik zelf maar even contact opnemen. Na het telefoontje moet ik even zitten. Tuurlijk, ik ben opgelucht dat er niet aan uitzaaiingen gedacht wordt. Maar potverdorie, deze bacterie verstopt zich wel èrg goed! Nergens is iets te zien! Frustrerend!

Drie uur later gaat de telefoon. Het AVL. Horenblas laat er geen gras over groeien. Er is een onderzoek aangevraagd, zegt de vriendelijke mevrouw, waar haast bij is. Is aanstaande dinsdag mogelijk? Oeps! Maar natuurlijk, roep ik bijna uit. Ik laat me uitleggen hoe het allemaal in z'n werk gaat en het klinkt wel een beetje griezelig. Radioactieve vloeistof ingespoten krijgen en dan op een tafel liggen met een camera onder je. Een half uur lang wordt elke 30 seconden een beeld gemaakt. Dan heb je na een half uur een film. "Urine, the movie". Ook de naam van de balie waar ik me om 15.45 uur moet melden is griezelig. Nucleaire geneeskunde. Gelukkig in het vertrouwde AVL. Dàt dan weer wel.