Tijd voor excuses!

Er gebeuren wonderlijke dingen na afgelopen vrijdag. Ik word ineens door diverse lieve mensen gefeliciteerd. En ik krijg blije, opgewekte en opgeluchte sms'jes. Dat ik maar fijn van het weekend moet genieten. En wat heerlijk hè, geen uitzaaiingen. Meestal sluit ik me probleemloos aan bij zo'n lieve positieve energie en laat ik me graag verwennen door het optimisme van de mensen om me heen.
Dit weekend wil me dat absoluut niet lukken.
Dit weekend ben ik voornamelijk verdrietig en boos. Boos is eigenlijk nog een understatement. Ziedend ben ik. Wéér een nieuw onderzoek, wéér nul op request, wéér niks te vinden. En toch wijst het kwik elke dag rond de 38 graden aan. En spoel ik, en slik ik pillen, en ril ik, en ben ik moe, moe, moe. En niemand die me vertelt wat het nou eigenlijk is, en belangrijker nog, wanneer dit ophoudt en ik weer een leven terugkrijg.
Ik ben namelijk nog nergens. Ik ben nog niet bij een oplossing, of zelfs maar bij het probleem. Ik tast nog volledig en totaal in het duister, en erger nog: tot nu toe de medici ook.
Soms heb ik m'n frustratie over dit alles laten blijken en mensen de mond gensnoerd die me een hart onder de riem wilden steken. Dat spijt me. Ik wil dolgraag meedoen en vrolijk en optimistisch zijn. Maar in alle eerlijkheid: ik vind het onderzoek gewoon eng en ik heb er geen zin in. Maar bovenal en vooraleerst ben ik bang dat er wéér niks uitkomt en dat ik het uiteindelijk met dit lijf, deze lekkages en deze energie moet doen. Jammer maar helaas, met de groeten van de dokter.
Zo zit dat dus. Zo voel ik me nu. Angstig en onzeker.
Om me te verwennen heb ik een verrukkelijke biefstuk gekocht die ik nu in de pan ga gooien. En dan voor de TV ga opeten. Daarnet heb ik buiten de plantjes vol aandacht water gegeven en straks ga ik de puinhoop in de keuken te lijf. Vroeg naar bed vanavond met een spannend boek, ach het wordt vanzelf morgen.