Jodela hitiiieeeee!

Ja, lezertjes, zo ben ik eraan toe na vandaag! En na een x-aantal witte wijntjes, ik geef het hier grif toe. Het was weer een enerverende, verwarrende en aangrijpende sessie, daar in het AVL. Maar het eindoordeel is: gezond!
De voortekenen waren uitstekend: ik had (die vier uur aan een stuk) echt prima geslapen en voelde me vol vertrouwen vanochtend. Om 9.30 uur in de sportschool flink m'n best gedaan en vervolgens om 11.15 uur in de trein naar Amsterdam Zuid. Op het metrostation Heemstedestraat, nabij het AVL, sluit ik zuslief Seppie in de armen. Potverdikke, nu zijn we wèl nerveus, zo op loopafstand van het AVL!
In de wachtkamer van Horenblas krijgen we de slappe lach. Och jee, tussen al die oudere, zwijgende echtparen vallen we enorm uit de toon. De zenuwen! Het zullen de zenuwen zijn! Afijn, in Horenblas' kamer valt de vraag: 'hoe is het ermee?' me rauw op het dak. Dat gaat HIJ me toch zeker vertellen? En het verlossende antwoord komt inderdaad van hem: ja, het gaat goed met mij. De bloedtesten zijn allemaal ok, de nieren zijn ok, alles is ok! Had ik nog vragen of nog zorgen? Ik ben intussen zó blij, dat het met mij alleen nog maar fantastisch en geweldig gaat. Wat heerlijk dat Seppie er is. Die vertelt toch nog even fijntjes dat ze wel erg vaak een uitgeputte zus aan de lijn heeft. Worden die nachten ooit beter? Horenblas wil er best wat medicijnen tegenaan gooien, maar zegt ook dat ik geduld moet hebben.
Ook vertel ik over de pijn die ik regelmatig voel in onderbuik en baarmoeder. Daarop zegt Horenblas dat er wel wat wonden zijn geslagen in m'n baarmoeder, maar die zouden toch allang weer geheeld moeten zijn. "Als die nóu nog niet dicht zijn?" Afijn, hij noteert wat in m'n dossier en verwijst me naar de onderzoekstafel in zijn kamer voor een inwendig onderzoek. "Eh, even denken, wat moet er dan allemaal?" praat ik voor me uit terwijl ik op die tafel plof. "Dan moeten de laarzen geloof ik uit hè? En wat met die panty's?". Nou ja, zegt Horenblas met een grote grijns, het lukt me allemaal niet door je kleren heen hoor!". O mijn god, ik blijf toch echt kampioen domme opmerkingen maken!
Het inwendig onderzoek levert niks op. Daarom staat er voor eind juni een CT-scan op het programma samen met dezelfde bloedtesten.
Eye-opener van vandaag; Horenblas heeft er heel veel vertrouwen in dat die kanker zich niet meer laat zien. Hij speurt vooral naar zaken die wijzen op complicaties als gevolg van de omleiding in m'n lijf. Gek is dat. Ik maak me vooral zorgen over die kanker. Dat ga ik nu echt proberen uit te bannen.
Om het te vieren ben ik feestelijk samen met Arno en Sandra in een hippe kroeg beland, krijg ik het ene lieve sms'je en telefoontje na de andere en heb ik Charles en Sef opgetrommeld om samen in een fijn bruin café saté met frites te eten. En die lieve zus Seppie? Die moest vanmiddag alweer aan het werk. Wat een kanjer is het ook. Lieverd, wat was het heerlijk dat je met me mee ging en alle goede vragen stelde! Nu voel ik me een soort van jarig! Jodela hitiiieeee!!