Kankeronderzoek!

Het staat zo simpel in m´n agenda. Bloedonderzoek en buikecho. Niks om gierend van in paniek te raken, toch? Ik heb wel voor hetere vuren gestaan! En toch, het greep me naar de strot, het AVL bezoek van gisteren. Met bonzend hart op de tafel liggen van de radioloog met een handdoek op je blote buik. En dan zo'n minuut of 10 alleen gelaten worden met je gedachten en angsten.
Dan een zachte klik, de radioloog zeilt binnen. Nu krijg ik klamme handen. Hij maakt een gehaaste indruk. Verderop liggen vast nog meer mensen met handdoeken op ontblote lichaamsdelen op de man te wachten. Snel wat gel op m'n buik, wat geklik op een toetsenbord, en wat gemompel en de bevestiging: met m'n nierfunctie is niks mis. Nou ja, dat vermoeden had ik al. Waar komt anders al die urine vandaan? De rest van m'n buik, inclusief pouch, wordt geen blik waardig gekeurd. Maakte ik me hiér nou zo druk om?
Verder nog wat buisjes bloed ingeleverd. Daar gaan ze deze week mee spelen. Eerst bloedstollend in een centrifuge, daarna chemisch testen. Volgende week dinsdag om 12.30 zitten Seppie en ik bij Horenblas voor de uitslag.
Na deze middag heb ik mezelf goed toegesproken. Deze spanning, deze zenuwen: ik ga het niet meer toelaten. Dit is niet leuk meer, elke drie maanden.
De kans is véél groter dat ik niks heb, dan dat ik weer kanker heb. En dus heb ik vanochtend hardop tegen mezelf in de spiegel gezegd: "Trix, je bent gezond!". Dat ga ik elke dag herhalen, als een mantra. Ik heb pas weer kanker, als Horenblas me dat zelf vertelt. Tot die tijd wil ik er niks meer over horen!