Hé oplichter!

Situatie: een overvol La Place-restaurant in Utrecht. Samen met twee vriendinnen ga ik er lunchen. Halverwege het self-service buffet met heerlijke hapjes begin ik te lekken. ´Meisjes!´ zeg ik, `ben zo terug, even naar de plee!´. Wat een stomkop ben ik. Nou moet ik alles weer terugzetten, dienblad weer op de stapel en dan het toilet opzoeken. Niet op de tijd gelet, ik had natuurlijk ervoor moeten katheteriseren. Ach.
De toilet is aardig druk, ik leg m´n geld neer en stap het invalidentoilet in. Ja, dat was in het begin best een drempel, maar het gemak van al die ruimte en wasbakken en prullenbakken hebben me over de streep getrokken. Afijn, na het plassen draai ik het slot van de deur en stuit op een rij mensen (vooral vrouwen) die wachten voor het damestoilet. Ze kijken me als haviken aan. Daar heb je weer zo´n oplichter. Beetje op het invalidentoilet gaan plassen om de rij te ontwijken.
Eén mevrouw zegt wat iedereen denkt. Nee, ze róept wat iedereen denkt.
´Zo zo, mevrouw! U ziet er echt INVALIDE uit, hoor! Nou nou nou! Hahahaha!´.
Ik antwoord, op ongeveer dezelfde toonhoogte: ´NEE! Ik zie er ZEKER niet invalide uit, maar ik heb WEL een stoma, hoor!´. Ineens kijken alle vrouwen beschaamd een andere kant uit. De vrouw die mij wel eens even zou aanpakken, probeert zich te herstellen. `O ja??! Toch wel?! Ja, u ziet er ook zó jong uit!
´Tja, dat heb je niet voor het kiezen hé? Een prettige dag verder!´ lach ik. Nu draait de hele rij zich naar me toe. Gelukkig, ze is niet boos, hoor ik ze opgelucht denken. Ze zwaaien me met z´n allen uit. Daaaag!
(...)
Soms is het heel komisch om een stoma te hebben.