Vorige week zaterdag belt collega José. `Trix, kun jij samen met een fotograaf reizigers fotograferen en interviewen op station Utrecht?`. Mijn eerste reactie: `leuk!´. Tweede reactie (niet hardop):´Oeps, wat ronddwalen met een fotograaf zonder een toilet op oogafstand? Mmm.. leuke eerste uitdaging van 2010´. De eerste sessie was de oefening. Op station Utrecht weet ik namelijk het toilet echt wel te vinden. Maar toch, nog maar een paar maanden geleden moest ik iedereen waarschuwen dat ik elk moment gillend naar het toilet kon rennen. Ik had namelijk een variant van de IJslandse geisers onder m´n trui.
Twee dagen later ga ik weer op pad, met diezelfde fotograaf. Nu nemen we de trein. De opdracht: fotografeer en praat met onze geplaagde reizigers op een klein, lief, wit ondergesneeuwd station (type kerstkaart) én op het drukke Amersfoort. De opdracht die ik vervolgens mezelf stel: Trix, geen idee waar we uitkomen, maar ik vertel de fotograaf NIET dat ik een stoma heb en verder zien we wel waar het schip strandt. Lezers, jullie raden het misschien: ik heb niks hoeven zeggen, ben niet nerveus geworden en alles ging goed. Ik heb er nu al dagen een daverend goed humeur van!
Dat is trouwens niet het enige waar ik zo blij van ben: ook kreeg ik deze week uitslag van m´n 3 maands controle en alles ziet er goed uit. Dit keer was ik nog wat zenuwachtiger dan normaal: er zit een langwerpige cyste in m´n onderbuik. Jezusmina, waar komt dat stomme ding nou weer vandaan. Horenblas noemde dit de vorige keer tussen neus en lippen. En dan ga ik daar natuurlijk van wakker liggen. Weet de beste man eigenlijk wel dat ik een blaasperforatie heb gehad? Oei oei oei. Maar het ding is niet gegroeid, dus hoef ik me geen zorgen te maken. Maar we houden het in de gaten, zegt Horenblas.
Die ongerustheid, gaat dat ooit over?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten