Bloed ok, echo ok, alles ok!
Alleen jammer dat ik niet in oog in oog kwam te staan met de prof zelf. Nee, zijn compagnon kwam me halen uit de wachtkamer. Inderdaad, dezelfde die me zo ´tactvol´ aan de telefoon toesprak.
Hij liep dit keer over van vriendelijkheid. Maar ook van ongemakkelijkheid. Totdat het hoge woord eruit kwam. `Ik denk de hele tijd dat ik het verkeerde dossier voor me heb! U bent zo.... zo....`
`Zo jong? vulde ik aan, hem olijk aankijkend´.
´Ja inderdaad!! Dit had ik niet verwacht!´.
Conclusie: hij dacht een bejaarde afgeblaft te hebben aan de telefoon. En schrikt zich nu een bult bij het aanschouwen van de werkelijkheid.
Leermomentje!!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
5 opmerkingen:
Alsof dat verschil zou mogen maken... Zucht, die dokters van tegenwoordig!
Heb je hem ermee weg laten komen of heb jij HEM dit keer vermanend toegesproken?
Marleen
En wat zegt dat over jouw telefoonstem? ;-) Hooiiii, ben dr weer!
XA
heeeej! Daar is tie weer! Kga gauw jouw telefoonstem testen! Die van mij loopt wat jaren op mij vooruit....
liefs trix
Zeg, schrijf eens een stukje!!!
Marleen
Een reactie posten